#229 Valse hoop

Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huig zou blijven liggen. Ik verlaat het wandelpad en loop een stukje verder het bos in. Plotseling zie ik een duidelijk gestrand schip aan de rand van het water liggen. Ik begrijp niet hoe dat daar gekomen is, maar realiseer me dat de geur daar iets mee te maken moet hebben. Ik heb nog nooit zoiets gezien. Ik kijk wat verder, zou hier nog iemand zijn? Het bos lijkt verdacht verlaten en stil, op de geluiden van vogels en heel veel rondvliegende insecten na. Die, nu ik er zo op begin te letten, in massa’s aanwezig zijn. Ik klim het schip op, om te kijken wat er precies gebeurd kan zijn. Ik word me onmiddellijk bewust van een zwaar drukkend gewicht, dat het schip naar één kant duwt. Tot mijn grote schrik ben ik omringd met levenloze lichamen, die allemaal netjes aan één zijde liggen opgestapeld! Waar ze vandaan gekomen zijn is me een groot raadsel. De geur vertelt me dat ze hier al even moeten liggen. Net als ik me wil omdraaien, om deze moordscène te verlaten, hoor ik stemmen. Twee mannen komen hierheen! Veel beschutting lijkt er niet te zijn, dus er zit niets anders op dan mezelf zo goed mogelijk te bedekken met enkele overledenen die het grootste gedeelte van mijn lichaam zouden moeten verbergen. Als ik de laatste arm over mijn gezicht leg, hoor ik dat de mannen aangekomen zijn. “Ik denk Gerard, “dat we met het geld nu wel een nieuw bootje kunnen kopen.” hoor ik zeggen, “ze hebben allemaal betaald en het is niet zo dat ze nog veel amok kunnen maken, wel?” “Ach, het is hun eigen schuld, Mark” mompelt Gerard. “Om asiel te krijgen, moeten ze er wel iets voor over hebben. Iedereen weet toch dat de kans klein is dat ze ooit terugkeren? Bovendien, weigerden ze onze bevelen op te volgen. Wie denken ze wel dat ze zijn?” Gerard snuift. “Waar wij vooral over moeten inzitten, is dat we verbergen dat het schip tot zinken is gebracht. Ik wil geen gedoe met de politie.” Gerard en Mark kibbelen nog even verder over de volgende stap in hun geniale plan, terwijl ik, na het inhouden van mijn adem, langzaam probeer uit te blazen. Ik probeer wat rustiger te worden en na te denken over hoe ik uit deze penibele situatie raak. Zo meteen worden de lijken wellicht verwijderd en is er een grote kans dat ik gesnapt word. Het is niet ondenkbaar dat ik, als pottenkijker, hun volgende slachtoffer in de rij zal zijn. Plots voel ik iemand vlakbij bewegen. Een man, weliswaar zwaargewond, heeft de ramp zo te zien overleefd. Ik probeer recht in zijn ogen te kijken en contact te zoeken. We moeten een manier vinden om samen te vluchten. In de verte hoor ik lawaai. Er komen nog schepen aan. Ik verroer me niet en knik hoopvol naar de man.