How I met your father… Juist voor de kerstvakantie leerde ik een aantrekkelijke jongen kennen. Hij had een groot gevoel voor humor en dat maakte hem ontzettend knap. Hij kon daarbij ook nog eens magisch zoenen en alles aan hem ademde avontuur. Ik dacht dat ik de liefde gevonden had… Maar het lot bracht me aan het twijfelen. Tijdens de kerstvakantie leerde ik namelijk nog een aantrekkelijke jongen kennen. De gave van de humor was hem niet gegeven, maar ik kon me verliezen in de spiegels van zijn ziel… Grijsblauwe oceanen met diepten die geen bodem kenden… Alles aan hem ademde rust uit, heel anders dan de eerste… Maar net als die andere jongeman kon hij zo magisch goed zoenen dat de wereld rondom ons helemaal scheen op te lossen in een wazig onbelangrijk droombeeld. Ik voelde me er meteen schuldig over. En ik vertelde hem kort daarna wel meteen waarom… Hij nam het vrij goed op, we trokken de nacht door, we maakten de straten onveilig, hadden veel plezier en hij wou me graag terugzien. “… als je het hebt uitgemaakt met de concurrentie…” Ik wist niet wie te kiezen. Ik sprak erover met mijn vader. In die tijd geloofde ik hem nog bijna blindelings, toen maakte ik nog geen onderscheid tussen oordeel of vooroordeel… “Onderwijzers, dat zijn de ergsten. Die je moet je direct laten vallen, anders zul je heel je leven les krijgen. Dat mag je jezelf niet aandoen,” zei hij. “En rijkswachters, die moet je ook ontwijken. Daar kom je zeker in de problemen door. Veldwachters kunnen er nog mee door, maar rijkswachters, die gaan je pijn doen, dat zijn allemaal sadisten.” Toen zag ik de jongen met de humor terug. Ik vroeg hem naar zijn job … Mijn hart brak als een splijtzwam. “Nee!” zei ik. “Dat kan niet.” Ik was behoorlijk in de war, die avond, op de eenzame terugweg naar mijn kot. Als die ander maar geen onderwijzer is, dacht ik zo ineens, bijna in paniek.