#216 Een kamer voor je vrij

Een kamer voor je vrij. Mag ik dan bij jou schuilen,als het nergens anders kan? En als ik moet huilen,droog jij mijn tranen dan? Want als ik bij jou mag,mag jij altijd bij mij. Kom wanneer je wilt,ik hou een kamer voor je vrij. -Claudia de Breij- Het was vandaag precies zeven jaar dat hij een kamer voor haar vrij hield. Tegenover anderen noemde hij het zijn kantoor, maar haar spullen stonden er nog in, precies zoals ze alles had achtergelaten. Het leek net alsof ze even op het toilet zat en zo weer binnen kon komen: ”Wat zit jij te doen aan mijn bureau?” Dagelijks had hij haar begroet op Facebook, haar foto onveranderd, ook al leek ze met de jaren steeds jonger en gelukkiger. De laatste keer dat ze er nog echt was, stond ze aan het balkon, starend in de diepte. Hij had haar vaak zo zien staan. In haar eigen wereld gekeerd, haar gezicht zonder uitdrukking. Zonder jas, want ze voelde de kou niet. De baby lag binnen te krijsen, maar zij hoorde het niet. Ze stond daar maar, als een engel. Hij had om haar geschreeuwd en onophoudelijk gehuild. Uiteindelijk vond hij rust in de hoop, nee het geloof, dat het niet waar was. Ze was uitgeput en in de war geweest toen ze …Ooit zou ze bij zinnen komen en spijt krijgen. Ze zou hem komen troosten voor wat ze hem had aangedaan. Ze zou hun kind weer willen vasthouden en ze zou de onaangetaste kamer zien, als bewijs van zijn trouw aan haar. Maar zeven jaar wachten is lang. Te lang. Hij sloot zijn ogen en liet de engel in gedachten weg zweven naar waar zij heen wilde. Het moest. Een meisje in een wit nachtjaponnetje schrok hem op : “Pap, gaan we vandaag nog een kaarsje aansteken voor mama?”