#214 Bucketlist

Ondanks dat ik de parachute niet open krijg probeer ik te genieten. De zon schijnt. ‘Een prachtige dag om de sprong te wagen’ had de jonge instructeur met een knipoog tegen mijn vrouw gezegd. Voor mijn vrouw was het de eerste sprong. Voor mij de vierenvijftigste. Het was een van de dingen die we samen nog wilden doen. Een van de dingen op onze lijst. We waren inmiddels beiden 87, zodra de lijst op was, zouden wij dat ook zijn. Dan is het mooi geweest. Na ons pensioen hebben we ‘de wereld opnieuw ontdekt’ zoals Veronique dat zo mooi noemt. Alle landen die we wilden bezoeken hebben we gezien. Ook andere dingen konden we van onze lijst afstrepen. De gebruikelijke clichés zoals zwemmen met dolfijnen, buiten slapen onder de sterrenhemel maar ook het nemen van een tatoeage en leren fietsen op een eenwieler.  Mijn uitdrukkelijke wens was samen een parachutesprong te maken. Veronique twijfelde. Ze zei dat ze leed aan hoogtevrees, iets waar ik haar niet eerder over had gehoord. Alle items van onze lijst werden stuk voor stuk afgestreept tot zij er niet meer onderuit kon. Vandaag was het dan zover. De instructeur had nog nooit mensen van onze leeftijd begeleid bij een sprong. Maar omdat ik een ervaren springer ben liet hij ons zonder twijfel onze duo-sprong maken. Ik kijk onder me. Veronique lijkt zich van geen kwaad bewust. Ik voel mezelf warm worden van binnen. Nog steeds, na al die jaren. Alsof ze mij voelt kijken draait ze haar hoofd voor zover dat gaat iets naar mij om. Ze lacht en kijkt naar haar rechterhand. Verweven tussen haar gehandschoende vingers zie ik het touwtje van de parachute.  Ineens begrijp ik het. Veronique heeft ervoor gezorgd dat ook onze laatste wens van de lijst over enkele seconden wordt vervuld.