#214 Van een afstandje bekeken

Je zou denken dat een allesoverheersend gevoel van paniek zich van mij meester moet maken nu ik besef dat ook mijn reserveparachute niet uitgaat. Niets is echter minder waar. Terwijl ik in een rotvaart mijn einde tegemoet val, bevind ik me plots in een vredige, hemelsblauwe bubbel. Het suizen van de wind vervaagt naar een rustig ruisen en verwonderd vraag ik me af of het echt de zee is die ik hoor. Ik ontspan en de storm die al maanden in mij woedt, maakt met een zucht plaats voor een heldere horizon. Ineens zie ik overduidelijk hoe de afgelopen maanden met Anna - mijn blonde, veel te jonge Anna - hun tol hebben geëist. Hoe ze me tot waanzin heeft gedreven met haar tomeloze energie en goddelijke lijf. Onder haar betovering verruilde ik mijn geliefde glas Bordeaux voor lauwe biertjes, liet ik - godbetert - een tattoo zetten en sprong ik dus zojuist uit een vliegtuig. Zonder een goed werkende parachute. Dat ik zo direct te pletter sla, voelt bijna als een opluchting. Mijn hemel, wat een rust zal ik krijgen. Maar dan prikt een extatisch gegil mijn bubbel door en in een rotvaart suis ik langs de fraaiste bilpartij die ooit aan een parachute heeft gehangen. "Phillieeeeee, op rechts!" Voordat ik überhaupt wat kan opmaken uit Anna's geschreeuw, knalt er iets in fluoriserend oranje tegen me aan en zeil ik in een paar sterke armen de laatste meters veilig naar de grond. Als ik eindelijk weer rechtop sta, kijk ik in het zelfvoldane gezicht van een opgepompte spierbundel. 'Zo ouwe', grinnikt hij, 'volgende keer blijf jij maar veilig hier beneden. Dan zal ik dat jonge blaadje van je wel naar grote hoogte breng......' Nog voordat hij zijn zin af kan maken, sla ik hem met al mijn kracht tegen de grond. 'Kom eerst zelf maar eens omhoog, eikel' bijt ik hem toe.