Feedback op een paar ideeën gewenst.

Hoi Max, Ik vind je tekeningen intrigerend, vooral die van de schelpvormige raket. Het hint op een wereld waarin wetenschap en natuur zijn gefuseerd, in contrast met de onze waar wetenschappelijke vooruitgang een verwoestende werking heeft op de natuur. Je schrijft dat planten en dieren in je wereld intelligentie vertonen. Dit gegeven maakt het aannemelijk dat wetenschap zich op een hele andere manier heeft ontwikkeld dan hier op aarde. De mogelijkheden die dit oplevert zijn eindeloos en volgens mij beschik je over een rijk genoege fantasie om hiermee een fascinerende wereld te creëeren. (Ik zie overigens dat je het zwarte gat in de tekening met de raket hebt gebaseerd op Gargantua uit Interstellar! Dat zal je misschien moeten veranderen als de tekeningen deel gaan uitmaken van het verhaal). De omschrijving "primitief ontwikkelde planeet met een diepgewortelde cultuur" begrijp ik alleen niet helemaal. De schelpraket lijkt me juist alles behalve primitief, en een diepgewortelde cultuur zegt me ook niet veel (is het diepgewortelde immers niet een kenmerk van cultuur? M.a.w., zijn er culturen die niet diepgeworteld zijn?). Maar dan het verhaal. Het komt allemaal nogal onsamenhangend over en omdat je ook nog eens super vaag blijft, vind ik het lastig er iets zinnigs over te zeggen. Sla ik de plank mis als ik het tot het volgende reduceer?: Een beschaving hoopt met een raket een zwart gat te bereiken om een eind te maken aan haar eigen bestaan (Is de beschaving één grote death cult? Zijn er religieuze motieven in het spel?). Het laatste onderdeel dat de raket operationeel maakt, moet echter nog gevonden worden. Een feniks staat voor het dilemma: mee met de raket en verlost zijn van de zwaarheden van het bestaan, of het eeuwige leven? Een interessante premisse die het zeker verdient om tot een verhaal te worden uitgewerkt. Wel vraag ik me af: waarom hebben de bewoners van de planeet Pluna het zwarte gat nodig om zichzelf uit te roeien? En hoe weten ze zo zeker dat een vlucht door het zwarte gat gelijk staat aan de dood? Dit hoeven niet per se belemmeringen te zijn voor je plot, maar je moet het wel aankaarten. Bijvoorbeeld: de Pluna-bewoners geloven dat het zwarte gat de enige toegang is tot (hun voorstelling van) de hemel en dat andere manieren van zelfvernietiging niet tot velossing leiden (ik noem maar wat). Ik zou ook nog verder nadenken over de manier waarop dieren en planten intelligent zijn. In je tekeningen zijn de roos en de slak antropomorf. Het zijn eigenlijk gewoon mensen met uiterlijke kenmerken van een roos en een slak. Het zou interessanter zijn als je de dieren en planten intelligent laat zijn 'op hun eigen manier', al vereist dit heel wat verbeeldingskracht om dit te laten werken. Onze kennis van 'intelligent leven' is immers beperkt tot slechts één soort en dus hebben we weinig inzicht in de mogelijke variatie in intelligent leven. (tip: hoewel niet zo intelligent als mensen zijn dolfijnen, octopussen en olifanten bijvoorbeeld heel slim (hun anatomie leent zich echter minder voor het bedienen van werktuigen, waardoor we geen beschavingen van olifanten en octopussen kennen.). Bestudeer deze dieren ter inspiratie voor intelligente levensvormen op de planeet in jouw verhaal). Schuw niet om een stukje op proeflezen te plaatsen wanneer je zo ver bent. Ik ben erg benieuwd hoe dit verhaal vorm gaat krijgen ;)

Hoi! Het doet me goed om te horen wat je van mijn wereld vind. En inspireert me ook meer te gaan doen met het wetenschappelijke dan alleen raketten bouwen. Het is primitief, omdat we natuurlijk nooit een raket zouden kunnen bouwen van een zeeschelp. Waren ze geavanceerd geweest hadden ze gewoon een raket kunnen bouwen zoals wij dat doen. Maar omdat ze te maken krijgen met een niet ver genoeg gevorderde wetenschap roeien ze met de middelen die ze hebben. Je moet een beetje fantasy hebben om te geloven dat een raket gemaakt van een zeeschelp het ook daadwerkelijk doet. Maar daar doe ik graag beroep op. Diepgeworteld was overbodig inderdaad. :)

Maar dan het verhaal. Het komt allemaal nogal onsamenhangend over en omdat je ook nog eens super vaag blijft, vind ik het lastig er iets zinnigs over te zeggen. Sla ik de plank mis als ik het tot het volgende reduceer?:

Dit is een beetje met opzet omdat ik nog weinig knopen heb doorgehakt, en omdat ik nog voor geen meter kan schrijven. Maar je reduceert het netjes, het is een (meer) accurate representatie.

Een interessante premisse die het zeker verdient om tot een verhaal te worden uitgewerkt.

Als ik wat meer ervaring had als lezer was ik misschien niet zo onzeker geweest, daarom is dit erg behulpzaam.

de Pluna-bewoners geloven dat het zwarte gat de enige toegang is tot (hun voorstelling van) de hemel en dat andere manieren van zelfvernietiging niet tot velossing leiden (ik noem maar wat).

Precies! Dit word allemaal zorgvuldig opgezet in de vorige levens van de feniks. Dit zou niet de eerste poging zijn om hem op die raket te krijgen. Die bijvoorbeeld geschriften achter laat op enorme stenen. 'God's geschriften' worden ze ook wel genoemd. Kan meerdere functies hebben in het verhaal. Zoals het op zoek gaan naar nog meer geschriften, en het twijfelen aan de echtheid van sommige geschriften. De geschriften kunnen het volk een manier van leven bieden die het draagbaar maakt, en tegelijk de zaad van het idee planten om een raket naar de hemel te bouwen. Er zullen dan mensen zijn die de steen half ter hart nemen, en mensen die ook daadwerkelijk iets bouwen.

Het zou interessanter zijn als je de dieren en planten intelligent laat zijn 'op hun eigen manier'

Bedankt voor de tip, ik denk dat het gevoel van een eigen identiteit sterker word naarmate de tekeningen realistischer worden uitgewerkt. Maar ben bang dat als ik te ver ga in het mixen van plant en mens, dat er dan iets uit komt waar niet mee geïdentificeerd kan worden. (Misschien mis ik gewoon de juiste verbeelding) Het is de bedoeling dat de wereld dissonant aanvoelt zodat je voelt wat het is om niet in verbinding te staan met je 'soortgenoten'. Heel erg bedankt dat je zo aandachtig hebt gelezen en voor je feedback. Het zal nog wel even duren voor ik met het echte schrijven ga beginnen. Eerst wat meer lezen en referentie op doen. Als je het goed vind stuur ik een privébericht met een link naar m'n tekst in proeflezen zodat ik zeker weet dat je het niet mist!

Zouden jullie aanraden dat ik in de style voortzet, zoals ik hier heb laten zien?

Ja.

Zouden jullie aanraden dat ik in de style voortzet, zoals ik hier heb laten zien?

Ja.

thnx

Ik vind je tekeningen prachtig, vooral die van de raket! Ik heb ook geprobeerd om aan digital art te beginnen, maar ik ben te dom voor al die verschillende opties... Ik blijf veilig in de weer met inkt en papier en verf... Je doet veel aan 'world building', zoals dat wordt genoemd: van tevoren je setting tot in de puntjes uitwerken. Dat is leuk, ik weet meer schrijvers die dat ontzettend graag - en goed - doen. Als er probleempjes overblijven, is mijn tip: gewoon laten gaan, als je niet te krampachtig bent schrijf je ze vanzelf weer glad. Ikzelf doe niet eens aan world building (te ingewikkeld, net als digitale kunst). Ik wens je veel succes, je bent heel creatief!

Ik vind je tekeningen prachtig, vooral die van de raket! Ik heb ook geprobeerd om aan digital art te beginnen, maar ik ben te dom voor al die verschillende opties... Ik blijf veilig in de weer met inkt en papier en verf... Je doet veel aan 'world building', zoals dat wordt genoemd: van tevoren je setting tot in de puntjes uitwerken. Dat is leuk, ik weet meer schrijvers die dat ontzettend graag - en goed - doen. Als er probleempjes overblijven, is mijn tip: gewoon laten gaan, als je niet te krampachtig bent schrijf je ze vanzelf weer glad. Ikzelf doe niet eens aan world building (te ingewikkeld, net als digitale kunst). Ik wens je veel succes, je bent heel creatief!

Bedankt! Een update; (+Edits) “Wil je met me trouwen..?” Is wat er klonk uit de keel van een 3 jarige jonge knul. “Ja.” Zei ze, en zijn wereld kan niet meer stuk. “In de hemel.” Zei hij. “Oké!” Antwoorden ze. Het is kwart over drie op een zonnige vrijdagmiddag in Tsay, een stad met zo’n zesenvijftig-duizend inwoners. Ze nemen afscheid want zij gaat verhuizen. Eenmaal thuis luisterde zijn ouders aandachtig, maar konden het niet geloven; “Ze is prachtig, maar je moet niet teveel beloven.” Het was al te laat, de belofte was gemaakt en Fin was al vertrokken in dagdromen. Is het vervelend als ik (een stukje) laat rijmen? Of is het professioneler als ik iets subtielere vormen van versieren gebruik? De start van m'n verhaal heeft nog veel werk nodig. Maar ben alvast een beetje aan het herschrijven... In plaats van 'rijmen':

We nemen afscheid want zij gaat verhuizen. Eenmaal thuis luisterde mijn ouders aandachtig, maar konden het niet geloven; "Ze is prachtig, maar je moet niet teveel beloven."

Verhuizen>Thuis>Luisterde Aandachtig>Prachtig Geloven>Beloven Bijvoorbeeld dit:

Zij gaat verhuizen dus zei ik haar vaarwel. Eenmaal thuis vernamen mijn ouders wat ik had besloten, maar ze konden het niet bevatten; "Ze is prachtig, maar je moet niet teveel beloven."

Zij>Zei>Ze Verhuizen>Thuis Haar>Vaarwel>Eenmaal>Vernamen Besloten>Bevatten>Beloven --------- Het plan ---------- Hij ontmoet een meisje. Hij wilt met haar trouwen in de hemel. (ze zegt ja, hij is trots.) (Hemel=zwart gat in de lucht) Hij realiseert zich hij een beetje anders is. (Mensen vinden hem maar raar.) Hij gaat aan de slag met het bouwen van een raket. (Hij moet keihard aan het werk.) Hij ontmoet vrienden, die hem dingen leren. Hij doet drugs met zijn vrienden. Hij raakt in hevig conflict met één van zijn vrienden. Hij weet niet hoe hij haar ooit nog onder ogen zou kunnen komen. Hij maakt de raket af. Hij had het makkelijker kunnen oplossen als de situatie niet zo complex was. Hoe kan hij haar ooit nog zien zo? Hij krijgt een psychose. Hij doet een zelfmoordpoging, maar faalt. Hij hoopte dat ze samen naar de hemel konden gaan maar zij gelooft niet meer in hem. Hij besluit dan maar alleen te gaan. Hij realiseert zich in de rijs dat hij slechts het effect is van gebeurtenissen, en niet verantwoordelijk blijkt voor hoe hij is. Hij komt aan in het zwarte gat, niets! Totdat... Er ineens een kier opent. Hij reikt ernaar toe, opent de deur en word overspoeld met licht. “Een herinnering?” “Wil je met me trouwen..?” En zo begint het verhaal van voor af aan. --------- /Het plan ---------- Dit einde verteld dat de protagonist het centrum is van zijn universum, onsterfelijk. Als een soort god. De wezens om hem heen zijn er om hem de lessen te leren die hij nodig heeft voor het vervullen van zijn wensen. Hij zal worden afgebeeld als een rode vogel maar het is aan de lezer om te ontdekken dat het een feniks voorstelt. Ik nodig de lezer hiermee uit het verhaal nog een keer te lezen. Ideaal zou zijn als er de 2e keer dat je het leest er dingen opvallen waar je de eerste keer over heen las. Een wazige prophecy die ineens helder word of een zin die je ook anders kan interpreteren worden ineens duidelijk. Hoewel de protagonist zich niks herinnert van zijn vorige levens kan de lezer zich allerlei redenen bedenken waarom hij, centrum van het universum, precies dezelfde fouten zou willen maken als de vorige keer. Het moraal van het verhaal zou dan kunnen zijn; Al doende de reis vind men het geluk. Wat in de eerste instantie op een tragedie lijkt, blijkt van meerdere kanten te kunnen worden belicht.

Max, je vraag in #6 over het rijmen kun je plaatsen in het forumonderdeel Proeflezen. Gerede kans dat je daar inhoudelijk en qua vorm advies op krijgt.

Een update; (+Edits) “Wil je met me trouwen..?” Is wat er klonk uit de keel van een 3 jarige jonge knul. “Ja.” Zei ze, en zijn wereld kan niet meer stuk. “In de hemel.” Zei hij. “Oké!” Antwoorden ze. Het is kwart over drie op een zonnige vrijdagmiddag in Tsay, een stad met zo’n zesenvijftig-duizend inwoners. Ze nemen afscheid want zij gaat verhuizen. Eenmaal thuis luisterde zijn ouders aandachtig, maar konden het niet geloven; “Ze is prachtig, maar je moet niet teveel beloven.” Het was al te laat, de belofte was gemaakt en Fin was al vertrokken in dagdromen. Is het vervelend als ik (een stukje) laat rijmen? Of is het professioneler als ik iets subtielere vormen van versieren gebruik? De start van m'n verhaal heeft nog veel werk nodig. Maar ben alvast een beetje aan het herschrijven...

Het is niet vervelend. Juist deze vorm van versieren acht ik subtiel. Maar ... heeft het zin? Wie ontdekt dit ... en dan? Technisch ... mogelijk niet van toepassing/gewenst in dit stadium. “Wil je met me trouwen ... [3 puntjes]?” klonk het uit de keel van een 3 jarige jonge knul. “Ja,” zei ze, en zijn wereld kan niet meer stuk. “In de hemel,” zei hij. “Oké!” antwoorden ze. Het is kwart over drie op een zonnige vrijdagmiddag in Tsay, een stad met zo’n zesenvijftig-duizend inwoners. Ze nemen afscheid want zij gaat verhuizen. Eenmaal thuis luisterde [luisterden]zijn ouders aandachtig, maar konden het niet geloven; “Ze is prachtig, maar je moet niet teveel beloven.” Het was al te laat, de belofte was gemaakt en Fin was al vertrokken in dagdromen.

Ideaal zou zijn als er de 2e keer dat je het leest er dingen opvallen waar je de eerste keer over heen las.

Ideaal kan ook zijn - dat je nergens overheen leest.

Het moraal van het verhaal zou dan kunnen zijn; Al doende de reis vind men het geluk. Wat in de eerste instantie op een tragedie lijkt, blijkt van meerdere kanten te kunnen worden belicht.

Het moraal zou inderdaad van alles kunnen zijn. Al doende de reis ben je zo gelukkig dat het vinden van geluk niet nodig is. Als mijn vrouw en kinderen dood gaan - geeft dat ruimte voor meerdere sociaal gewenste relaties met jongere vrouwen, het liefst zonder kinderen, want dat is inderdaad een tragedie. Niets nieuws onder onze zon. Jij bent ijzersterk in jou tekeningen - in jou verbeelding. Maar ... hoe zit het met jouw verwoording?

Het is niet vervelend. Juist deze vorm van versieren acht ik subtiel. Maar ... heeft het zin? Wie ontdekt dit ... en dan?

In de hoop dat mijn tekst dan iets meer weg word gelezen als een liedje, het klinkt daarom meer als muziek in de oren. Ondanks dat het veel inspiratie en tijd kost geeft het me een gevoel van zekerheid over de tekst. De regels zeggen dan dat iets klopt, en dan is het goed. Misschien ben ik gewoon aan het overdrijven als beginnend schrijver en moet ik leren te zeggen wat er in me opkomt zonder teveel poespas.

Jij bent ijzersterk in jou tekeningen - in jou verbeelding. Maar ... hoe zit het met jouw verwoording?

Shakespeare had a big recipe book and his eyes wide open.

A poet is not somebody who has great thoughts. That is the menial duty of the philosopher. A poet is somebody who expresses his thoughts, however commonplace they may be, exquisitely.

Ik heb tijd nodig om mezelf te ontwikkelen. Het zal wel jaren duren voordat ik kan schrijven zoals ik teken. Ben momenteel 'Elements Of Eloquence' aan het lezen en 'Writing down the bones'. Verder staan op mijn lijstje; 'On Writing' door Stephen King, 'The hero with a thousand faces', 'How NOT to write a novel' en 'How fiction works'. Het schijnt dat schrijven ook helpt om beter te kunnen schrijven. Lezen, en feedback helpt. Daarom bedankt, voor het beoordelen tot nu toe. Het is een reis van continu falen en nog meer falen, zoals dat ook gaat als tekenaar. Aan het einde zie je nog steeds hoe het beter kan, alleen ben je uiteindelijk de enige.

Tekenen en schrijven, het creeëren van kunst in het algemeen, is een manier om jouw individu te uiten. Als jij groeit als persoon, weet ik zeker dat jouw schrijven vanzelf beter wordt; omdat je meer inzicht hebt, meer wijsheid. (De interpunctieregels moet je echter wel schoolsgewijs oefenen! :)) Dus... wanneer je het even hebt gehad met al die leerboeken over schrijven, met het hele leerproces, laat het dan even los, en vraag je af wát je eigenlijk wilt vertellen. Dit is mijn ervaring, en je hele uiten wordt er lichtvoetiger door. Waarom deel ik mijn eigen wijsheden met jou? Omdat ik geloof dat er veel potentie in jou zit. Je tekeningen en ideeën getuigen van een grote creativiteit, vind ik. Ik zal je posts op een later moment nog eens goed lezen.

Het is niet vervelend. Juist deze vorm van versieren acht ik subtiel. Maar ... heeft het zin? Wie ontdekt dit ... en dan?

In de hoop dat mijn tekst dan iets meer weg word gelezen als een liedje, het klinkt daarom meer als muziek in de oren. Ondanks dat het veel inspiratie en tijd kost geeft het me een gevoel van zekerheid over de tekst. De regels zeggen dan dat iets klopt, en dan is het goed.

Hou die gedachten vast - omarm ze.

Misschien ben ik gewoon aan het overdrijven als beginnend schrijver en moet ik leren te zeggen wat er in me opkomt zonder teveel poespas.

Dat is een veelvuldig gegeven advies - maar ik denk, dat dit niet voor jou geldt.

Tekenen en schrijven, het creeëren van kunst in het algemeen, is een manier om jouw individu te uiten. Als jij groeit als persoon, weet ik zeker dat jouw schrijven vanzelf beter wordt; omdat je meer inzicht hebt, meer wijsheid. (De interpunctieregels moet je echter wel schoolsgewijs oefenen! :)) Dus... wanneer je het even hebt gehad met al die leerboeken over schrijven, met het hele leerproces, laat het dan even los, en vraag je af wát je eigenlijk wilt vertellen. Dit is mijn ervaring, en je hele uiten wordt er lichtvoetiger door. Waarom deel ik mijn eigen wijsheden met jou? Omdat ik geloof dat er veel potentie in jou zit. Je tekeningen en ideeën getuigen van een grote creativiteit, vind ik. Ik zal je posts op een later moment nog eens goed lezen.

Bedankt, Ik hoop de wijsheid te hebben ontvangen. Door niet te focussen op de vorm maar op de inhoud ben ik als een speer gaan schrijven. Er zit niet echt structuur in, ik doe maar wat, in de hoop dat het leesbaar is. Net zoals eerste tekeningen altijd een drama zijn zal ook hier wel genoeg over op te merken zijn. Zie het als een eerste draft. Iets wat vast nog 10 keer verwoord zal worden, hopelijk beter. Moest het volgende even kwijt zodat ik weer verder met m'n studie kan, vind het vervelend als er allemaal ideeën borrelen maar ik ze nog niet op papier heb gezet. Nu kan ik verder gaan waar ik gebleven was in gedachte. Ik hoop dat het je interesse wekt! “Wil je met me trouwen...?” Is wat er klonk uit de keel van een 3 jarige jonge knul. “Ja.” Zei ze, en zijn wereld kan niet meer stuk. “In de hemel.” Zei hij. “Oké!” Antwoorden ze. De gelofte is gemaakt, de hemel is volmaakt, wat kan er nu nog mis gaan? Fin en Sya nemen afscheid want zij gaat verhuizen. Eenmaal thuis luisterden zijn ouders aandachtig, maar konden het niet geloven; “Ze is prachtig, maar je moet niet teveel beloven.” Het was al te laat, de belofte was gemaakt en Fin was al vertrokken in dagdromen. Het is etenstijd, Fin is net wakker, en zijn vader is aan het koken. Zijn moeder bakt er namelijk niks van. De vorige keer gebruikte ze chocolade poeder in de appeltaart omdat het op kaneel leek, en die op was. Vanavond eten we kip met frietjes. Niet een van zijn culinaire specialiteiten, maar wel lekker. Er hangt een lichte gespannen sfeer. Heb ik iets verkeerds gezegd? Het eten word geserveerd, en iedereen zit aan tafel. Fin, Mik, Papa en Mama. Mik is de 3 jaar oudere broer van Fin. Ze hebben beide 3 letters in hun naam omdat onze ouders dat leuk vonden passen. “Zo, eet smakelijk, alles moet op!” Zei papa. Maar hij had zoals gewoonlijk veel te veel gemaakt. Ik begin direct met het opscheppen van mijn bord. Mik zegt er wat van. “Anders word het eten koud, dat is pas onbeschoft.” Heb ik van Opa geleerd. Het eten was lekker, iedereen zit vol, en we hebben nog wat over voor morgen. We zijn in gesprek over het nieuwe kalfje van de buren als mijn vader ineens vraagt: “Hoe voel je je nu...” “Heb je enig idee wat je jezelf op de hals hebt gehaald?” Zegt hij alsof hij het meent. “Nee, niet echt.” Zeg ik onschuldig, in de hoop iets te gaan leren. “Het is niet wie je bent, maar wie je kent.” “Dat is het.” Zegt hij. “Dat is wat?” Zeg ik. “Iets om over na te denken”. Zegt hij. “Je Opa weet het een en ‘t ander over raketten. Zal ik ze opbellen, en vragen of je een keer mag komen eten.” Zei hij. “Raketten?” Zei ik. “Hoe verwacht je anders de hemel te bereiken... Met je vleugels?” Daar had hij een punt. Ik moest erachter zien te komen hoe je in de hemel komt, ik mocht dan wel veren hebben, vliegen kan ik niet. “Nou ja, bel maar, graag.” Toen Mik vroeg waar het over ging schoot hij in de lag; “Je hebt wat!?” “Dat is nog nooit iemand gelukt!” Zei hij. “Zo moeilijk was het niet hoor.” Zei ik. “Nee, de hemel bereiken bedoel ik” Zei hij. “Wat je ook doet, ik sta achter je. Ik heb alleen niet zoveel verstand van raketten.” Zei Mama. Ik moest mijn tanden gaan poetsen en naar boven. Het was tijd. De volgende dag vertelde Opa me dat ze al eeuwen raketten aan het bouwen zijn in de hoofdstad. Opa heeft er ooit aan gewerkt. Tot nu toe nog geen succes in het bereiken van de hemel, maar we boeken vooruitgang. De raketten zijn bedoelt om de hoogste der adel te versturen. Ze worden gemaakt van enorme zeeschelpen, zijn een paar honderd meter hoog, en heel explosief. Het bemannen van een vlucht is bijna gegarandeerd een mislukking, maar toch wagen de adel het erop na aandringen van de ingenieurs dat het deze keer veilig is. Als buitenstaander kun je jezelf afvragen; vanwaar de noodzaak door de poort te treden? Heel simpel. Als je sterft ga je dood. Dit is een test. Er zijn teksten over mensen die claimen een glimp op te hebben gevangen van het onbeschrijfelijke, maar deze staan verborgen op enorme zwarte stenen verspreid in het wild. Wie niet waagt wie niet wint, zei hij. Een van de meer bekende teksten die we al eeuwen in ons bezit hebben gaat als volgt: “Heaven where you never age or grow old, once again you’re a child, where life’s secrets unfold, the weathers always warm and mild, where we are free, cant you see?” Ik ben dan wel bekend met deze tekst. Het bouwen van raketten is me een compleet raadsel. Mijn Oma vraagt; “Vanwaar de nieuwsgierigheid ineens?” Ik vertel ze wat er is gebeurt en Opa kijkt me raadselachtig aan. Hij loopt naar de kast en trekt er allerlei papieren en geschriften uit, en legt ze trots op tafel. “Ik hoop dat je hier wat aan hebt, jonge”. Het zijn oude tekeningen van een model uit de vorige generatie. “Hoe is het afgelopen?” Vroeg ik. Hij schud met zijn hoofd. De sfeer daalt, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. “Neem maar mee naar huis.” Zegt hij. Ik heb ze niet meer nodig. En zo ga ik met een volle tas naar huis. ‘Letters naar het thuisfront van een plunaloog’, Geschreven door Dr. Dol. Fijn. Hoofdstuk 1. Sterrenstelsel; Pluna (Huidige planeet.), Son (Onze lichtbron.), Hemes (De poort naar de hemel.). Locatie: Tsay, Jaar; 5506. Maand; Juli. Dag; 21 Wanneer planten en dieren de neiging hebben om bovennatuurlijke intelligentie te vertonen, classificeren we deze als Mens. Onder mensen vallen sommige; Bloemplanten, Vissen, Amfibieën, Reptielen, Vogels en Zoogdieren. Er is 1 bovenmenselijk wezen, een; ABSI, Artificieel Biomechanisch Super Intelligentie. Zijn naam is Theyor, Hij woont in de hoofdstad, is momenteel 23 jaar oud en weegt zo'n 7000 kilogram. Heb jij informatie en een vraag? Dan heeft hij de antwoorden. Je hebt alleen geduld nodig. En een offer. Na jaren experimenteren is het eindelijk gelukt om van een spruitje een gruwelijk monster van een brein te maken dat kundig genoeg is om onze calculaties te maken. Zoals zijn naam suggereert blijven het theorieën die hij verzint, Hij is volledig afhankelijk van onze informatie, en van onze offers natuurlijk. Momenteel zijn er 4 Artefact stenen ontdekt met teksten uit de hemel. Deze zijn zo goddelijk dat buurlanden ze proberen te bemachtigen, koste wat kost. Ook zijn we opzoek naar anderen, waarvan 2 we op het oog zijn, in bezit van onze vijanden. De rest is allemaal speculatie. Er is een speciale eenheid van uitermate geschikte mensen die de ‘Hunters’ vormen. Zij jagen op Hemelse teksten, trotseren het oerwoud, de zee, de lucht. Het oerwoud zit vol mysteries en illegale, inhumane praktijken. Zo worden er op illegale wijze raketten gebouwd door ‘Indies’. Zij geloven het vakmanschap te kunnen trotseren dat zich nu zeker 5 millennium bezighoud met het bereiken van de hemel. We moeten uitkijken voor Indies op straat. Ze kunnen proberen onze recepten te stelen voor raketten. Waar ze steeds vandaan komen, ik weet het niet. Maar de laatste raket ging ten onder omdat een Indie er door heen vloog.

Het is duidelijk dat jij een heel spannend, fantasierijk verhaal in je hoofd hebt. En wat ook duidelijk is, is dat jij een zeker gevoel voor taal hebt, al ken je de regeltjes nog niet zo. Maar staar je niet blind op regels, hoor! Ik zal voor je opschrijven wat mij opvalt aan je taalgebruik en de inhoud van je verhaal. Zó zou het eerste deel van jouw tekst er uitzien als je correcte interpunctie gebruikte en je spelling helemaal in orde was. 'Wil je met me trouwen?', is wat er klonk uit de keel van een driejarige knul. 'Ja,' zei ze, en zijn wereld kan niet meer stuk. 'In de hemel,' zei hij. 'Oké!' antwoordden ze. De gelofte is gemaakt, de hemel is volmaakt, wat kan er nu nog misgaan? Die laatste zin is mooi, daarin komt je taalgevoel naar boven! Je kunt even in een echt boek kijken om te zien hoe de gebruikelijke interpunctie in zijn werking gaat. Ik raad je aan om enkele zweefkomma's te gebruiken; die 'lezen rustiger'. Andere zinnen die ik mooi vind: - 'Het was al te laat, de belofte was gemaakt en Fin was al vertrokken in dagdromen.' - 'Ik moest erachter zien te komen hoe je in de hemel komt, ik mocht dan wel veren hebben, vliegen kan ik niet. - 'De sfeer daalt, ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.' Je schrijven heeft iets rijmerigs, iets poëtisch. Ik denk, dat als je het goed ontwikkelt, het heel mooi de thema's van jouw verhaal zal complimenteren. Nu... ik weet dat de bovenstaande tekst in de wilde weg is geschreven, maar ik geef je toch nog enkele technische tips. (Want zoals Einstein zei: 'You have to learn the rules and then play the game better than anyone else' - of zoiets ongeveer.) Je wisselt van zowel vertelvorm als van tijd. Eerst staat de tekst in derde persoon: Fin wordt beschreven als 'driejarige jonge knul', dus: er wordt naar hem verwezen met 'hij'. Later ga je over naar de eerste persoon, de ik-verteller. Ik vermoed dat je deze op het oog hebt om mee verder te gaan, ook omdat je schrijft dat je verhaal autobiografische elementen heeft. Maak een duidelijke keuze voor jezelf en schrijf dan alléén vanuit het gekozen perspectief! Perspectief is trouwens iets waarop je erg kunt vastlopen als beginnende schrijver... maar jouw leerboeken zullen je wel helpen. Het zelfde geldt voor tijd: 'de scène' met pappa en mamma en Mik is in de verleden tijd, terwijl die met opa en oma in de tegenwoordige tijd is. Welke verteller en welke tijd passen het beste bij jouw thema? En dan je inhoud - aan welk genre denk je? Het eerste wat in mij opkomt is science-fiction; maar misschien heb jij wel iets heel anders in je hoofd. Misschien wil je wel helemaal geen genre. Ik vind het idee van een primitieve planeet waar men op zoek is naar een poort naar de hemel, erg intrigerend. Het idee van 'naar de hemel willen' líjkt op het eerste gezicht primitief zoals jouw planeet, maar is dat wel zo? Willen we niet allemaal naar een plek waar we permanent gelukkig zijn? Ik bemerk een zekere diepzinnigheid in je thema, al werk je deze nu nog niet erg geoefend uit. En je fantasie, nou ja, die lijkt groot genoeg om hele boekenkasten mee vol te schrijven. Daar heb ik weinig commentaar op. En van dokter Dol Fijn zou ik weleens les willen krijgen! :D Houd vol in je leerproces en voed je fantasie! Veel succes, ik hoop dat je hier iets aan hebt! Chrissie.

Vanaf #12 gaat het topic over in een vorm van Proeflezen, waarvoor we een apart onderdeel hebben op de site: https://schrijvenonline.org/proeflezen Wat feedback op de tekst betreft, graag dáár doorgaan. Neem dan ook de [proefleesregels] in acht.

Houd vol in je leerproces en voed je fantasie! Veel succes, ik hoop dat je hier iets aan hebt! Chrissie.

Zeker weten! Bedankt dat je begrijpt wat ik probeer en me de nodige steun geeft. Zal de feedback verwerken en proberen nog meer goede zinnen te produceren. Zal in het vervolg in proeflezen posten.