# 210 Havo 4

Dave hoorde het luiden van de laatste bel toen hij langs het loket van de conciërge rende. Hij racete door de lege gangen naar lokaal 2.14. Trap op , lange gang door. Als hij het zich goed herinnerde was 2.14 het laatste lokaal. Tot zijn verbazing stond de deur open en hij hield buiten adem zijn vaart in. Een snelle blik op zijn horloge leerde hem dat hij vier minuten te laat was. Hij fronste zijn wenkbrauwen toen gejoel en geschreeuw uit de klas de gang op golfde. Wat was er aan de hand...? In de deuropening bleef hij staan en zag stomverbaasd dat een enkeling netjes op zijn stoel zat. De meeste leerlingen hingen onderuitgezakt , sommigen met hun schoenen op tafel. Anderen stonden in groepjes te praten en te lachen. Een handjevol gooiden propjes naar elkaar. ' He, Davie..mooi op tijd, jongen!' Steven zwaaide naar hem. Hij had een arm om zijn vriendin Nancy heen geslagen.. Dave schudde zijn hoofd, liep naar binnen en sloot de deur achter zich.'Wat is hier aan de hand.' Theo, een jongen die te groot was voor zijn leeftijd nam een trek van zijn sigaret en blies de rook kringelend de lucht in.'Bovenkamp is er niet...het wijf zal wel weer ongesteld zijn.' Dave ging op een stoel zitten.'En nu...? 'Nu niets,'antwoordde Steven.' We hebben lekker een uurtje vrij en kunnen doen en laten wat we willen.' 'Dan moeten we nu stoppen met die herrie, anders komen ze van hiernaast kijken wat er aan de hand is.' Theo snoof, drukte zijn sigaret uit op het tafelblad en richtte zich op in zijn volle lengte. 'Iedereen koppen dicht, 'riep hij.'En ik bedoel iedereen.' Theo had dik, zwart haar en donkere gemene oogjes onder borstelige wenkbrauwen. Hij klapte een paar keer in zijn handen. Het harde geluid weerkaatste tegen de betegelde muren. Verbaasd daalde er een stilte over het lokaal. Een paar meiden giechelden nog en een paar jongens keken schamper naar Theo maar zeiden niets. Steve slenterde naar het bord en ging voor de klas staan. 'We kunnen allemaal braaf zitten wachten op Mevrouw Bovenkamp, of we kunnen dit uur iets leuks gaan doen. Het is aan jullie.' 'Wat moeten we dan doen,'vroeg Justin. 'Wat voor vak geeft Bovenkamp,'vroeg Dave langzaam, terwijl hij zijn ogen over de klas liet glijden. Anna stak een vinger in de lucht. 'Anna? 'Biologie.' 'Heel goed,'antwoordde Dave.' Als we nu eens een les in de praktijk gingen brengen.' Zijn ogen bleven rusten op Judith die achter in de klas zat , over haar boeken gebogen. Ze zag er rustig en onopvallend uit. Ze had een kort kapsel en droeg een spijker blouse en een lange rok. In de klas leek het alsof een dikke, donkere deken alle geluid absorbeerde. Iedereen hield zijn adem in toen Dave stilstond bij haar tafeltje. De spanning in het lokaal was bijna tastbaar. 'Judith, wil jij meewerken aan een praktijkles?' Ze had hem gehoord maar ze reageerde niet. Haar ogen knipperden en ze keek strak naar haar boeken. Dave raakte haar schouder aan, kalm schudde ze zijn hand van haar af. 'Laat me met rust.' Dave boog zich naar haar oor en fluisterde.'We kunnen dit doen, zonder problemen, of ik kan Theo erbij roepen. Snap je?' 'Jongens, dit kunnen we niet maken,'riep Anna.'Laat Judith met rust.' Dave grijnsde en draaide zijn hoofd. 'Begrijp ik dat jij je vrijwillig opgeeft, Anna.' Hun ogen ontmoetten elkaar en nauwelijks waarneembaar schudde ze haar hoofd. 'Steven,'beval Dave.'Maak het bureau van Bovenkamp leeg.' Anna probeerde weg te komen maar Dave had haar al vast. De zedenrechercheur keek Justin aan.'En wat is er volgens jou gebeurd?' 'Helemaal niets,'antwoordde hij grijnzend.'We waren allemaal een beetje doorgedraaid en Anna gaf zich vrijwillig op. Ze wilde het zelf...toen Bovenkamp binnenkwam was ze zich al aan het aankleden. Er is niets gebeurd.' 'Ze heeft wel aangifte gedaan.' Justin haalde zijn schouders op.'Ik heb niks gedaan...niemand heeft iets gedaan.'