#210 Notities en illustraties

De blauwe aula zit stampvol. Slechts één bekend gezicht in het lokaal: mijn vriendin, rechts van mij. De onbekende jongen aan mijn linkerkant is aan het tekenen met een blauwe balpen op een gloednieuwe cursusblok. Eerst wat lijntjes, een mond, een gebit. Hij krijgt een stootje van zijn buurman. “Je hebt een fan.” De jongen zegt niets, tekent onverstoorbaar verder. Nu wat golfjes in de mond. En dan een zwemmend visje er in. “Wauw,” zeg ik. Hij lacht. “Sst,” zegt mijn vriendin. Het duurt even voordat ik zie waarom het volgens haar stil moet zijn, zo ook voor de murmelende massa. Het geluid neemt langzaam af. Een tweede visje springt uit de mond. Ik lach en mijn vriendin kijkt me strak aan. Het is stil. Mijn lach was het laatste wat hoorbaar was. Ik voel me een beetje warm worden. Ze wijst naar de ingang. Er staat een mollig vrouwtje tegen de deurlijst, alsof ze steun zoekt. De stapel papier in haar handen lijkt veel te hoog voor haar. “Dokter Kindervanger is voor deze les verontschuldigd doordat hij werd opgeroepen voor een spoedbevalling. Zo het mogelijk is, zal zijn les verplaatst worden naar deze avond van 19 uur tot 21 uur.” Ze verdwijnt en allerlei wilde plannen klinken als ontploffend vuurwerk uit verschillende monden door de ruimte. De massa stroomt naar buiten. Iedereen steekt een sigaret aan. Zelfs zij die niet kunnen roken. Ik hoest me te pletter. “We zullen later een zeer stresserend beroep hebben, daarom dat het goed is dat we nu al kunnen roken,” zegt de jongen van de vissen en het oceanengebit. Zijn eigen tanden mogen er ook wel zijn. De groep verdeelt zich spontaan. De volgende twee uren zijn we vrij. Mijn vriendin en ik gaan mee met de twee jongens. We bezoeken een brouwerij en we proeven daar wat bier. We moeten ons haasten om tegen de volgende les terug te zijn. Het lukt: we zijn op tijd voor mevrouw Snoezel en onze eerste les babyfluisteren. Mijn vriendin zit nu naast zijn vriend. Zij nemen de notities. Wij zorgen voor de illustraties. We lachen ons een kriek. Het kan zijn dat het ligt aan de rare naam van onze docente, haar eigenaardig zangerige Nederlands, haar stem, of gewoon aan de inhoud die ze ons presenteert of door het bier dat we hebben geproefd. Jammer dat we onze tekeningen niet bewaard hebben.