schrijfopdracht 207 - Leidinggevende

De planten op zijn bureel verschralen. Misschien door de zure walm dat zijn poriën uitademen. De knoopjes van zijn hemd staan op barsten. Papzak, denk ik bij mezelf. Hij kruist zijn handen op zijn buik en zegt dat hij mijn functioneren binnen het bedrijf wil beoordelen. Het zal maar tien minuten duren. Welk beoordelingsgesprek duurt slechts tien minuten, bedenk ik me. Ik vraag of het gesprek kan verplaatst worden. Ik moet met mijn jongste dochter naar de specialist. 'Is dat kind van je nu nog steeds doof? Kan je vrouw niet met haar gaan?' Alvorens ik kan reageren zegt hij dat het een belangrijk gesprek is, mijn toekomst binnen het bedrijf hangt ervan af. 'Met alle respect meneer, maar op tien minuten denk ik niet dat we...' Hij onderbreekt me. 'Zeg eens, Nicholas, hoe graag werk je voor dit bedrijf?' 'Meer dan graag.' 'Je toont nochtans niet de attitude van iemand die wil opklimmen.' 'U zegt?' 'Maandenlang geef ik je bijkomende taken, maar de resultaten blijven uit.' 'Evident is het niet om...' Hij onderbreekt me opnieuw. 'En we moeten mekaar al maar vaker spreken om af te stemmen.' 'Maar u daagt nooit...' 'Zwijg als ik spreek!' 'Ik begrijp niet...' 'Je bent hier niet om te begrijpen. Begrijpen is blijkbaar niet voor jou weggelegd. Hopelijk is dat niet erfelijk, anders is die dochter van je niet enkel doof, maar ook nog traag van begrip.' Hij lacht zelfvoldaan. Ik voel woede in me kolken, de tranen achter mijn ogen drommen samen. Ik toon niet dat het me raakt. 'Kijk Nicholas, het is heel simpel. Je gaat naar je bureel, belt dat vrouwtje van je en zegt dat je moet overwerken. Dat kan je toch nog net denk ik? En je zorgt ervoor dat je alle lopende taken vandaag nog afwerkt.' Ik doe een laatste poging om hem bij zinnen te krijgen. 'Met alle respect meneer, maar op één avond kan ik geen maand van werk verrichten.' 'Met alle respect Nicholas, maar bel jij je vrouw of doe ik het? Dan meld ik ook nog even dat je met mijn vrouw ligt te neuken?' Mijn gezicht gloeit op. hij weet ervan. Mijn armen beven van woede. 'Aan jou de keuze', zegt hij terwijl hij zijn handen achter zijn hoofd vouwt. Een van zijn hemdknoopjes knapt, net als iets in mijn hoofd. Ik hoor hem nog vragen of het lekker was. Verschraalde planten vallen tegen de grond als ik over zijn bureau vlieg.