# 206 Muizenissen

‘Laat los, laat los.’ De inslag van de gespannen klem, brengt hem, naar een nieuw hoogtepunt. ‘Oelala, le formage im arsch!’ De fonduevork met de smeuïg druipende Edammer kietelt zijn achterste. ‘Pieter je bent een echte levensgenieter.’ Tom wind er geen doekjes om. ‘Ik houd van de mensen, ze geven ons alle attributen die we wensen.’ Pieter geniet van de pijn. ‘Het voelt zo lekker, zo fijn. Tom, wat ik zou lusten, is een zoete rode wijn.’ Tom knikt, terwijl hij uit het holletje kruipt. Hij kijkt in het rond en staart in een grote mond, met flinke tandjes. Bezweet keert hij terug, Pieter geeft hem zweepslagen op zijn rug. ‘Lekker, maar niet nu. Er is daar een poes.’ Pieter slaakt een diepe zucht en verwijdert de plug. ‘Poesjes interesseren me niet, altijd dezelfde standjes, altijd hetzelfde lied.’ ‘Wil je perse rode wijn, kan het niet gewoon wodka zijn?’ Pieter loopt rood aan. Tom gaat naast hem staan. ‘Ga je je nu echt verstikken in de kast, zoals die ene gast?’ ‘Beter dit, dan weer crackers met die bocht.’ ‘We maken het gezellig in bed, dolle pret, doen we dat trucje met de klarinet. Daarna onderuit zakken, in onze leren pyjamapakken, kijken naar Tussen kunst en kitsch met Nelleke van der Krogt.’ ‘Help mij even.’ Tom pakt hem bij de staart. ‘Voorzichtig lieverd, hier, eet een paar kruimels appeltaart.’ Pieter komt tot rust terwijl Tom hem liefkozend kust. ‘Wil je dat nooit meer doen?’ Zonder iets te zeggen geeft Pieter hem een sensuele tongzoen. De rest van de avond bleef het bij Pieter knagen, een avond zonder rode wijn is haast niet te verdragen. Maar een blik in Tom’s ogen weerhield hem om er over te klagen.