#204 De familie Groen gaat een dagje weg

Bij de familie Groen is alles groen. De meubels zijn groen, het behang is groen, in de tuin staan groenblijvende coniferen. Uit de stopcontacten komt groene stroom; vader Groen, houdt van groen. ‘Gefeliciteerd met jullie tienjarig huwelijk!’ Klats! Henkie Groen valt achterover, er komt rood bloed uit zijn oor. Zus Grunhilde veegt het snel weg. ‘Hoezo gefeliciteerd. Het is echt geen pretje om zo lang samen te zijn met jullie moeder,’ zegt vader Groen, ‘let een beetje op je woorden.’ Mama Groen schuifelt binnen met een spinaziecake met gekonfijte muntsnippers. Er branden tien kaarsjes op. ‘Blaas maar uit vader’, zegt ze. Vader blaast, groene klodders spatten op de taart. ‘De kinderen hebben een verrassing, vader, ze nemen ons mee naar het strand.’ ‘Verrassing? Hoe kan dat een verrassing zijn? Jij weet het toch al? En ik weet het nu ook.’ ‘Ach, vader. Ze hebben zo hun best gedaan. Ze hebben broodjes schimmelkaas klaargemaakt en een grote kan met groene thee. Het wordt leuk.’ ‘Ja.’ zegt Henkie zacht. Zijn hoofd komt net boven de tafel uit terwijl hij zich eraan omhoogtrekt. In de oude groene Eend rijden ze in een kwartiertje naar strandpaviljoen In de Verte. ‘Kijk vader, de stoelen staan al klaar voor ons.’ Vader Groen knijpt zijn ogen tot spleetjes. Ziet hij dat nou goed? Grunhilde ziet het ook, haar ogen worden groot, ze zakt door de grond. In een vlaag van verstandsverbijstering pakt Henkie vaders hand. Hij komt ermee weg. Moeder laat de tas met lekkers vallen. Ze zoekt en vindt haar veilige cocon waar ze zich soms ’s nachts in verschuilt. Vader Groen draait zijn hoofd naar achteren en speurt naar zijn gezin. Waar is iedereen? Dan verzinkt hij in gedachten. Onder een oranjerode hemel tijdens de zonsondergang klapt een vakantiekracht de die dag ongebruikte stoelen op.