#203 Gelukkige verjaardag

'Gelukkige verjaardag, schat.' Over de achterbank van de taxi schuift hij naar me toe. Zachtjes kust hij mijn nek. Ik nestel me dicht tegen hem aan.'We zouden dit vaker moeten doen,' zeg ik, doezelig van de wijn die ik bij het heerlijke avondeten heb gehad. 'Wat meer van het leven genieten.' Ik voel hem knikken. 'Als je nou eens...' Zijn gsm rinkelt. Abrupt haalt hij zijn arm weg. 'Good evening, mister Adams. What can I do for you?' Een drukke conversatie over inbraakveilige kluizen en peperdure alarmsystemen volgt. Ik sluit me ervoor af, kijk naar de stad die aan ons voorbij glijdt. De sprookjesachtig verlichte Eiffeltoren, de elegante bruggen die het wiegende water van de Seine overspannen, de imponerende schaduw van de eeuwenoude Notre Dame. Voor de brede streepjesluifel van het hotel houdt de taxi halt. Afwezig steekt John me zijn portefeuille toe. Pas als we de suite binnenlopen, hangt hij op. Zijn gezicht glundert. Woest draai ik me naar hem om. 'Moest dat echt nu? Kunnen die klojo's die je in dienst hebt het niet een avond van je overnemen?' 'Begin nou niet...niet vanavond, schat. Toe, laat ons...' Hij woelt door zijn haar. 'Dat was Adams,' zegt hij.'Waar ik het daarstraks nog over had? Die rijke Amerikaan met zijn monsterbestelling?' 'Al was hij de emir van Dubai, dit moet ophouden,John! We hebben geen moment meer voor onszelf.' 'Wat klets je nou?' Hij komt op me af, slaat zijn armen om me heen. 'We hebben het toch goed samen? Dat telefoontje van zo even levert ons wel mooi het geld op om dit te betalen.' Hij gebaart naar de luxe om ons heen. Ik schud me los, been op de bar af. 'Ik zat net zo lief in onze oude vakantiebungalow op Terschelling.' Driftig schenk ik me een groot glas wit uit. Hij barst in lachen uit. 'Ja, vast. En het schimmelige huurhuis, wil je dat ook terug? De roestige Renault? Het baantje als kassierster bij de buurtsuper?' Hij zucht, kijkt me met zijn grijze ogen aan. 'Dat jij het goed hebt, is het allerbelangrijkste voor me. Dat weet je toch?' Ik doe er het zwijgen toe. Ik kan hem toch niet overtuigen, wat ik ook zeg. 'Al goed schat, al goed. Kijk.' Hij mikt zijn telefoon op de glanzende bar neer. 'Dat was het laatste gesprek voor vandaag. Beloofd. Vanaf nu,' hij laat die aanstekelijke grijns zien, waar ik tien jaar geleden als een blok voor ben gevallen, ' is deze jongen helemaal van jou. Wat denk je? Zullen we...' Zijn telefoon rinkelt opnieuw. Hij werpt een blik op het schermpje. Vloekt. Ik keer hem de rug toe. Met mijn glas wijn in de hand stap ik het grote dakterras op. Ver onder me slentert een verliefd koppeltje langs. Zo dicht naast elkaar dat haast niet te zien is waar de ene ophoudt en de ander begint. Ooit waren we net zo. Ik heb hulp nodig en vlug ook. Hulp van iemand die me kan vertellen hoe je dat doet, inbreken in iemands hart. Woordje voor de coach: Het zijn wat meer dan driehonderd woorden geworden. Parijs, wat wil je. Mes excuses.