#203 Ontijden

Ontijden Een strook licht dringt langs de kier van de voordeur naar buiten en maakt de kliko zichtbaar in de verder donkere omgeving. Een teken van onraad. Mijn hart bonst. Hij bonst al sinds ik het feest verlaten heb om op weg naar huis te gaan, maar de snelheid van slagen loopt nu verder op. Voorzichtig duw ik de niet gesloten deur verder open. De koevoet heeft zijn vernietigende werk diep in de deurpost geklauwd. Ik heb mijn mouw om mijn hand geschoven, om eventuele sporen niet met mijn vingerafdrukken te vervuilen. Jassen liggen verspreid door de hal. Als ik doorloop zie ik hoe lades uit kasten zijn getrokken. De inhoud ligt in een hoop op de grond. Ik kan zo snel niet zien of en vooral wat er weg is. Ik zie vooral de afwezigheid van wat ik verwacht had aan te treffen. Mijn mobiel trilt. Het scherm licht op. ‘Ik ben wat later thuis. Leuk hier. Hoe was/ is je feestje? xxx’ ‘Verdomme!’ vloek ik tegen de stille ruimte in. Uit mijn tas diep ik een ander mobieltje op met pre-paid kaart. Ik selecteer het enige contact in het adresboek. De telefoon gaat over. ‘Sukkel,’ zeg ik met ingehouden woede als de oproep aangenomen wordt, ‘roofmoord was de afspraak. Waarom heb je niet gewacht?’