#202 Verblindende hartstocht

Billen als tangoënde Galiameloenen, haar lichaam perfect, haar bewegingen gracieus. Opgewonden loop ik achter haar de trap naar de kelder af, waar ik een uur eerder een olielamp ophing en zachte rode kussens drapeerde. ‘Au godverdomme fuck!’ roept ze als ze haar hoofd tegen de lamp stoot. Ik hoor gekletter en brekend glas. ‘Gadverdamme, ik zit onder de olie! We gaan terug.’ ‘Liefste, ik heb lang gewacht om met jou, mijn muze, alleen te zijn. Je ravenzwarte haren zullen het licht in de duisternis zijn, je perzikzachte vrouwelijkheid mijn leidraad naar jouw genot. Wees niet bang.’ ‘Ik ben niet bang, ik meur een uur in de wind.’ ‘Alleen bij jou zijn, zo dicht mogelijk bij jou, om jou, in jou zijn, is wat mijn ziel verlangt.’ ‘Oké, hang ‘m d’r dan maar in, maar schiet op, ik zit onder en ik wil in bad.’ In het donker is ze alles. We maken echte liefde, zo voelde het niet eerder. Onze lichamen zijn glad door olie en hitte. Later ligt ze met haar hoofd tegen mijn schouder, ik voel me rozig en puur, als een baby. Loom zoek ik in de zak van mijn pantalon en steek tevreden een Marlboro op.