#202 Over duisternis

Het donker is niet aan mij besteed. Ik ben een schemerkind en vaar wel bij nachtlampjes en lichte gordijnen. Hier op het eiland duurt de schemering echter maar even; dan treedt onverbiddelijk de duisternis in. Ik wil me vasthouden aan het zachte maanlicht, maar zelfs dat wordt door de dikke houten luiken buiten gesloten. Wat zou ik ze graag verder open zetten, die luiken, maar een onzichtbare barrière houdt me aan het bed gekluisterd. In paniek zoek ik naar sterke armen. Even vrees ik dat het donker ze heeft opgeslokt, maar dan voel ik bekende contouren, warme spieren onder een gladde huid. Ik klamp me eraan vast, fluister die vertrouwde naam. Ik ben bang dat het geluid zal verdwijnen nog voordat het zijn oren bereikt, maar dan hoor ik Jan zachtjes antwoorden. Als een kompas naar het noorden draai ik me naar hem toe. 'Luister' zegt hij en terwijl ik me stevig in zijn armen nestel, spits ik mijn oren. Een nachtelijk concert van tjirpende krekels, rollende golven en ritselende olijfbomen vibreert door het zwart. Mijn lichaam ontspant en naast me voel ik Jan glimlachen. Ik ruik de zomer op zijn huid, de zon in zijn haar. En met onze lichamen pletten we de duisternis tot sterrenstof.