# 202 Worstenbroodjes

‘Oeh, oh, sorry, pas op, ik kom even langs.’ Het is glad op de vloer en ik glij op mijn snufferd. Mijn handen zoeken naar grip en voel twee zachte borsten. ‘Sabrina?’ vraag ik voorzichtig. ‘Henk,’ krijg ik als reactie terug. Bij het horen van zijn naam komt ook meteen zijn distinctieve zweetgeur mijn neus binnen. ‘Henk, sorry man, ik zie geen ene tyfus.’ ‘Maakt niet uit kerel, magere opkomst deze week.’ ‘Het is ook warm de laatste tijd. Ik ga even verder zoeken.’ ‘Is prima, misschien tot straks?’ ‘Als ik niet te veel rubber verbrand.’ ‘Prima kerel.’ Een klein leugen, vanavond echt niet, de laatste keer proefde ik die zweetdruppels nog twee dagen later. In de verte hoor ik een nasale kreun, Sabrina’s handelsmerk. Nerveus loop ik op mijn tenen er naar toe en pook haar per ongeluk in het gezicht. ‘David?’ vraagt ze voorzichtig. Ik knik, maar realiseer meteen dat het pikkedonker is. ‘Ja. Ben je bezig?’ ‘Ik moet even dit gaatje vullen, maar je kunt alvast achterom naar binnen, dan kom ik zo.’