#201 After Forever

Ik benader de paal met het gezicht. Een rilling. Met mijn vinger duw ik tegen het oog. Het maak dat “squishie squishie” geluid. Levensecht! Haalt er iemand een grapje met me uit? De rest van het gezicht voelt zoals huid moet voelen. Verder is het levenloos, een neutrale expressie, geen emotie te herkennen. Wie maakt er nu een exacte kopie van mijn gezicht? Hoe hebben ze het in godsnaam vastgemaakt? Het lijkt wel één te zijn met de paal. Licht ontregeld loop ik tot het eind van de straat. Een bus rijdt langs. Jezus! Mijn gezicht zit ook aan de bus bevestigd! Ik probeer de bus bij te blijven maar deze rijdt te snel om er lang naar te kijken. Snakkend naar adem valt mijn blik op de muur van de lokale supermarkt. Daar ben ik alweer! Dit gezicht is anders. Het heeft een baardje en lange haren. De haartjes voelen hard. Ik heb mezelf nog nooit met een baard gezien. Hier sta ik ook weer vermeld als vermist. Ligt het misschien aan de warmte? Draai ik door? Een oudere mevrouw met een hondje komt me tegemoet en ik houd haar tegen. ‘Mevrouw, sorry dat ik u zomaar aanspreek, maar mag ik vragen wat u op deze muur ziet?’ Ze zet haar bril goed en kijkt met fijn geknepen ogen. ‘Jongeman ik zie niets, alleen een kale muur.’ Er gaat een tinteling door mijn hele lichaam. ‘Kom Pascha.’ zegt ze tegen haar hondje en loopt verder. De hele tocht naar huis zie ik mijn gezicht op bijna alle voorwerpen, velen een andere variant van mezelf. Uit het niets zie ik een scheur ontstaan, alsof iemand een schilderij doormidden snijdt. Een man gekleed in een strak grijs pak stapt eruit en mompelt in zijn horloge. ‘Dimensie 273256, heb hem in het zicht.’