#201 Waar is mijn Stijn?

Stijn voelde zich als een ongenode gast in een scène. Iemand die in een bioscoop zit en in de film wordt opgenomen. De laatste tijd dacht hij veel na over zijn leven. Ooit liep hij onbezorgd door zijn stad. Laat de naam van Stijn in de stad vallen, en iedereen begint over zijn eeuwige lach en humor. Dat er iets veranderd is, weten weinig mensen. Stijn wel, hij voelt het iedere dag. Wat begon als een spel om als depressieve doler door het leven te gaan, werd werkelijkheid. Het moest een klein gat in de dijk zijn, dat gedicht kon worden door zijn vinger in het gat te steken. Nu was de dijk doorgebroken, met een stroom ellende tot gevolg die niet meer te stoppen was. ‘Dat het zover heeft kunnen komen’, zei hij hardop, terwijl hij zijn beeltenis bekeek op één van de vele posters. Hij zag zijn gezicht in andere tijden. Een lach, charmant gemaakt door kleine groeven die zijn neus met zijn ogen verbonden. ‘Kijk schat, daar kon je nog lachen.’ Stijn herkende de stem van zijn vrouw. Hij hoorde haar naderen, maar durfde zich niet om te draaien. ‘Ben je ook dood?’, vroeg hij, nog altijd met zijn rug naar zijn vrouw gekeerd. ‘Wat lul jij nou?’ ‘Jij hebt me ooit The Sixth Sense laten zien. Ik ben dood. Dan zal jij dat ook wel zijn, of kan je geesten zien?’ Stijn voelde armen om zijn nek. Zijn vrouw had het luchtje op dat ze droeg op hun eerste date. Ze zoende hem in zijn nek. ‘Voor een dood iemand voel ik vrij veel’, zei Stijn. ‘Er is niks of niemand dood schat. Nog niet. Ik wil alleen die vrolijke man terug, waar ik zo verliefd op ben.’