Die ochtend liep ik door de stad, overal hingen posters met mijn gezicht erop. Ik hoorde vermist te zijn; ik had ze de avond ervoor allemaal zelf opgehangen. Het pistool in mijn binnenzak drukte tegen mijn borst. Ik voelde zijn omtrek, zijn gewicht en zelfs de kou van het metaal. Het zweet stond op mijn voorhoofd en ik rilde. Zou iemand me opmerken, of zouden ze een blik werpen op de poster, hem kapotscheuren en weggooien? Ik haalde mijn telefoon uit mijn broekzak, het scherm lichtte op. Geen berichten, geen gemiste telefoontjes. Ik werd niet gemist. Achter me hoorde ik voetstappen. Ik draaide me om. Een al wat ouder vrouwtje liet haar hond uit. Ik zag haar een blik werpen op de poster aan de lantaarnpaal, maar zonder erbij stil te staan richtte ze haar ogen weer naar de grond en vervolgde ze haar telefoongesprek. Toen de vrouw op mijn hoogte was gekomen liep de hond een rondje om me heen, maar de vrouw keek me niet aan. De hond snuffelde aan mijn benen, draaide zijn achterste naar me toe en trok een pootje omhoog. De gele straal verwarmde mijn schenen. De vrouw had niets gemerkt, trok aan het koord en liep door. Tranen rolden over mijn wangen. Ik greep naar mijn binnenzak. Nog even en ik zou niet meer vermist zijn. Ik zette de loop tegen mijn kin, mijn vinger geklemd om de trekker. ‘Stop!’ schreeuwde een vrouw aan de overkant van de straat. Zonder links en rechts te kijken stak ze over en bleef voor me stilstaan. De schrik was van haar gezicht af te lezen, haar waterige ogen stonden wagenwijd open. Ze boog zich naar voren, haar armen klemden zich om me heen. Ze voelde warm. Haar blonde haren kriebelden in mijn neus. Ik werd aangeraakt. Mijn hart begon weer te kloppen en het wapen liet ik vallen.