Geen afbeelding
Meikiepeik

Lid sinds

9 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#201 Onzichtbare tranen

 4 juli 2018 - 13:59
Die ochtend liep ik door de stad, overal hingen posters met mijn gezicht erop. Ik hoorde vermist te zijn; ik had ze de avond ervoor allemaal zelf opgehangen. Het pistool in mijn binnenzak drukte tegen mijn borst. Ik voelde zijn omtrek, zijn gewicht en zelfs de kou van het metaal. Het zweet stond op mijn voorhoofd en ik rilde. Zou iemand me opmerken, of zouden ze een blik werpen op de poster, hem kapotscheuren en weggooien? Ik haalde mijn telefoon uit mijn broekzak, het scherm lichtte op. Geen berichten, geen gemiste telefoontjes. Ik werd niet gemist. Achter me hoorde ik voetstappen. Ik draaide me om. Een al wat ouder vrouwtje liet haar hond uit. Ik zag haar een blik werpen op de poster aan de lantaarnpaal, maar zonder erbij stil te staan richtte ze haar ogen weer naar de grond en vervolgde ze haar telefoongesprek. Toen de vrouw op mijn hoogte was gekomen liep de hond een rondje om me heen, maar de vrouw keek me niet aan. De hond snuffelde aan mijn benen, draaide zijn achterste naar me toe en trok een pootje omhoog. De gele straal verwarmde mijn schenen. De vrouw had niets gemerkt, trok aan het koord en liep door. Tranen rolden over mijn wangen. Ik greep naar mijn binnenzak. Nog even en ik zou niet meer vermist zijn. Ik zette de loop tegen mijn kin, mijn vinger geklemd om de trekker. ‘Stop!’ schreeuwde een vrouw aan de overkant van de straat. Zonder links en rechts te kijken stak ze over en bleef voor me stilstaan. De schrik was van haar gezicht af te lezen, haar waterige ogen stonden wagenwijd open. Ze boog zich naar voren, haar armen klemden zich om me heen. Ze voelde warm. Haar blonde haren kriebelden in mijn neus. Ik werd aangeraakt. Mijn hart begon weer te kloppen en het wapen liet ik vallen.

Geen afbeelding
Meiga

Lid sinds

6 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 4 juli 2018 - 20:50
Wat een goede invalshoek! In de eerste alinea zou ik 'ik bleek vermist te zijn' weglaten of het anders formuleren, ik geraakte er even van in de war. Ik zou gewoon verdergaan met 'ik had ze de avond ervoor..'

Profile picture for user Tilma
Tilma

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 6 juli 2018 - 8:32
De eerste twee regels maken het. 'ik had ze de avond ervoor allemaal zelf opgehangen' brengt meteen de swing erin. De introductie van het wapen is ook goed, al komt het bezittelijk voornaamwoord 'zijn' me daar vreemd voor. Liever lees ik dan 'ik voelde de omtrek, het gewicht'. Dat is onpersoonlijker. De twee zinnen 'Geen gemiste telefoontjes. Ik werd niet gemist.' schuren met al dat gemis. Er is niet genoeg woordspeling denkbaar om dat een fijne combinatie te laten zijn. Suggestie: 'Geen oproepen. Geen berichten. Ik werd niet gemist.' Er is wel erg veel aandacht voor dat oude vrouwtje met die hond. Zou dat iets gecondenseerder kunnen? Dan wordt het misschien ook achtelozer. Is het überhaupt noodzakelijk dat ze aan de telefoon is? Zou het niet zelfs schrijnender zijn, als dat niet eens zo was? En toen die lieve knuffeldame, die onachtzaam oversteekt; mooi. Menselijk contact. Redding. Maar toch knaagt er een stemmetje: Die gele straal was ook warm. De laatste zin voegt niet zoveel toe. Misschien maar helemaal weglaten.

Geen afbeelding
Nicolette Hendriks

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
 6 juli 2018 - 20:37
Wat een spanning, ik werd er helemaal in meegezogen! Vooral bij de zin: 'Ik had ze de avond ervoor allemaal zelf opgehangen'. In het begin vroeg ik me af of hij niet al zelfmoord gepleegd had en nu als geest in de wereld stond. Dat ook daarom die oude vrouw hem niet zag/geen aandacht aan hem schonk. Totdat de hp de warmte van de plas voelde. Erg mooi gedaan! Wel vroeg ik me een aantal dingen af: waarom schonk die oude vrouw geen aandacht aan hem, waarom liet de hp de blonde vrouw zo makkelijk zo dichtbij komen en waarom greep de blonde vrouw iemand met een pistool zo snel vast? Ik vroeg me af of mensen in zo'n situatie zo reageren, zowel de hp als de blonde vrouw. Ik moet toegeven dat ik daar verder niet in thuis ben. Dat waren mijn gedachten. Een andere lezer had ze misschien niet. Blijf vooral zo doorgaan :)