# 198 Vlucht

60. De snelheidswijzer schiet de hoogte in. 80. Met zijn vuisten om het stuur geklemd, zien de knokels pijnlijk wit. Ter hoogte van zijn maag zit een samengetrokken bal. Zijn gezichtsspieren staan strak, ziet hij in het spiegeltje. Alles ging goed. Tot vandaag. Hij had gedaan wat zijn vader zijn moeder had aangedaan. 100. Wolken schuiven voor de zon. In een oogwenk is het schemerdonker. Hij zet de koplampen aan, dankbaar voor de verlaten weg. Katiana. Haar broers zullen achter hem aan komen. Vier kerels die alles over hebben voor hun zusje. Ze zullen hem afmaken. Met messteken bewerken. Zijn vingers één voor één afhakken. Zijn penis. Hij schuift over de zetel. 120. De wolken zijn voorbij gedreven. Hij schakelt de lichten uit. Steentjes tikken tegen de wagen als hij de bochten te scherp neemt, zand stuift op. In de achteruitkijkspiegel ziet hij vier wagens razendsnel dichterbij komen. Hij slikt en geeft nog meer gas. 140. Een blik achteruit, zijn stuur vindt zijn eigen weg onder zijn bezwete handen. Hij komt op de andere rijstrook terecht. Een aandringend getoeter dringt zijn oren binnen. In een wanhoopspoging weet hij het stuur onder controle te krijgen. Duwt bijna zijn rem door de vloer. Net voor hij tot stilstand komt, ziet hij de chauffeur met een wijsvinger tegen het voorhoofd tikken. Hij beeft, merkt de wagens achter hem op en sluit de ogen. Weet dat de vier hem uit zijn wagen zullen sleuren. Hij zal geen weerstand bieden. Hij herinnert zich haar glimlach, de zon in haar haren. Auto’s vertragen, opnieuw getoeter dat zich vervolgens van hem verwijdert. Langzaam opent hij de ogen. Zijn lichaam stopt met rillen. Hij weet wat hem te doen staat. Naarmate de rit vordert, wordt het helder in zijn hoofd. Wat het verloop van zijn leven ook wordt, hij zal het nemen zoals het komt. Thuis vindt hij haar op bed, de ogen gesloten en op haar zij. ‘Katiana.’ Ze knippert en huilt als hij zijn armen om haar heen slaat. ‘Katiana. Ik beloof je. Ons kind zal een moeder én een vader hebben.’