Als beelden spreken Hij wordt de woonkamer binnengedragen en in volle glorie rechtop gezet. Het eenvoudig houten kruis dat het uitbundig bronzen beeld in zijn hand draagt, gaat dwars door het plafond. Dan ziet hij haar; de fragiele vrouw in eenvoudig brons, hooguit tachtig centimeter hoog. De linkervoet rust op haar rechterknie, haar rechterelleboog steunt op haar opgeheven knie. In de palm van haar rechterhand draagt ze een glazen lamp, haar linkerarm is recht naar achteren uitgestoken. Volledig in balans. Zij draagt het licht. Even lijkt hij iets kleiner te worden en zij zich nog meer op te richten. Ze kijken elkaar recht aan, onbeweeglijk. ‘Wat kom je hier doen?’ vraagt de vrouw in het brons. ‘Ik weet het niet, ik werd hier naartoe gesleept.’ ‘Aha, je laat met je slepen?’ ‘Zo zit het niet in elkaar.’ Zijn omvang neemt weer iets toe. ‘Ik ben geschapen om te laten zien wat balans is.’ 'O.' ‘Balans is waar het omgaat.’ ‘Ja?’ ‘Omdat ik zo stevig sta, kan ik met één hand een kruis dragen waar vroeger iemand een hele rug voor nodig had.’ ‘Ik begrijp het,’ zegt ze, ‘maar hoe gaat het dat dan met het licht?’ ‘Licht? Moet je voor het licht ook zo sterk zijn? Een lamp is veel makkelijker te dragen.’ Een zwak schijnsel verlicht de kamer, het wordt sterker en sterker, het brons van beiden begint te schitteren en de onbeweeglijke oogleden van de robuuste man knipperen een moment. Het kruis begint akelig te wiebelen. Het licht zwakt af. De man voelt het kruis tot bedaren komen. Ze kijken elkaar aan, onbeweeglijk. Dan is er alleen nog maar het weten, roerloos, een volmaakte stilte.