Het viel hem zwaar. De spagaat waarin hij terecht was gekomen brak zijn hart in twee. Hij dacht terug aan zijn gelukkige jeugd in dat kleine huisje. Hij zag zijn moeder de was buiten ophangen terwijl zijn vader wiegend in zijn schommelstoel de Bijbel zat te lezen. Hij kon zich eigenlijk niet herinneren of hij zijn vader ooit een ander boek had zien lezen. Elke zondag werd hij samen met zijn broertje verwacht in de woonkamer, zittend op de koude stenen vloer, zijn vader in de lederen zetel en zijn moeder naast vaders op een houten krukje. Vader las voor. Hij kon de woorden van zijn geliefde Johannes Evangelie nog horen. De herhaalde woorden ‘Ik Ben’ gaven hem het idee dat hij Jezus een beetje beter leerde kennen. Want wie Jezus kent, kan hem in zijn hart sluiten, zo was hem geleerd. … De intense maar kinderlijke blik in haar ogen terwijl zij haar limonade drinkt en hem aankijkt. Voor haar ligt een tekening. Ze legde uit dat ze een engel had getekend. En de kat. De engel had haar moeder meegenomen, een maand geleden, nadat ze plots ziek was geworden. Het had maar een week geduurd, een week in het ziekenhuis. En nu was ze er niet meer. Hij keek naar zijn dochter met de tranen brandend in zijn ogen. Hoe had dit kunnen gebeuren? Wat was er gebeurt? Jarenlang had hij het Johannes Evangelie gehoord, vertelt door de stem van zijn vader. “Ik ben”. Hij dacht Jezus met elk woord beter te leren kennen. Maar nu voelde hij zich verlaten, verraden. Op de plek waar hij Jezus in zijn hart had gesloten brandde de woede. Zijn geloof was aan het wankelen gebracht. Waar hij Jezus en het geloof op handen had gedragen, was nu het wrange evenwicht tussen wrok, verdriet en liefde voelbaar.