#195. Kil

Kil De verstikkende geur van hyacinten verwrong zich met een zuurstofloze warmte. Het marmeren blad verkoelde zijn naakte rug maar de rest van zijn huid schroeide weg. Hij voelde de ogen branden. Er werd luidruchtig gedronken, zaken gesmeed en ondertussen werd er toegekeken. Gewenteld in hun diepste wens en bevrijd dat ze er niet aan deelnamen. Hij had zijn arm gevouwen onder zijn hoofd en ademde zijn eigen zweetlucht in. Cleo nam zijn tijd. Met een tergend langzame beweging bewoog hij zijn hoofd op en neer. Zijn tong speelde het spel mee. Jesse haatte het als hij dit deed. Of beter gezegd, hij haatte zichzelf dat hij het toeliet. Een rilling kroop er door zijn lijf, zijn nagels krasten in het steen. Nog even en zijn gevoel nam het over van zijn verstand. De plaats, de tijd en de persoon waren verkeerd maar de ontlading moest komen. Vuur door zijn hoofd en kippenvel van zijn tenen tot zijn kruin. Cleo’s handen zochten pesterig een weg van zijn tepels naar het op een na gevoeligste plekje tussen zijn benen. Met een grommende kreun kwam Jesse omhoog, Cleo liet met een smakkend geluid zijn lul uit zijn mond los en stond zijn plek af aan een ander. Door een waas zag Jesse een zweterige persoon die met trillende handen een plastic attribuut vasthield. Ook dat nog. Jesse bolde zijn rug, zijn voeten kon hij nergens kwijt, maar er was geen manier meer om de pijn draaglijk te maken. Ruwe lippen schoven om zijn lul. Geen ervaring, enkel de gedachte. Zijn eigen angst kon nergens heen.