Fases

Tom rijdt wild naar huis. Onmiddellijk na het telefoontje van de buurman is hij in de wagen gesprongen en riskeert nu zijn leven in het drukke verkeer van Brussel. Maar hij moet het zien met eigen ogen. Hij moet weten of de auto, die volgens de buurman wéér voor zijn garage staat, de zwart-glimmende Audi van Peter is. Hij gelooft het niet. Tina had hem gezworen dat het gedaan was. Dus het kan niet waar zijn! Tom moet plots hard remmen! “Merde, mais roule ma poule!” Luidkeels vloekend en met zijn hand op de toeter uit hij zijn ongenoegen. Zijn ongeloof, zijn frustratie, zijn kwaadheid! Want hij is kwaad. Razend is hij! Zijn lippen zijn weggetrokken, zijn handen omklemmen zijn stuur en hij voelt het bloed suizen in zijn oren. Dit kan niet waar zijn! Hij belooft aan God, Allah, Boeddha en wie het ook wil horen dat hij beter zal zijn! Dat hij Tina nog meer zal liefhebben. Dat hij haar zal koesteren en eren en beminnen zoals geen enkele andere vrouw ooit gekoesterd, geëerd of bemind is geweets. Hij zal de beste man ter wereld zijn als het maar niet zo is. Als de Audi maar niet voor zijn deur staat. Hij slikt… En slikt weer maar de tranen komen toch. Zijn hart gelooft nu wat zijn hoofd al langer weet. Het is zo. Hij wist het al langer. De late uren op het werk. De vele sms’jes die ’s avonds weer vertsuurd werden naar een vriendin. Peter was terug. Hij voelt zijn hart breken en laat zijn tranen nu zonder schroom lopen. Hij draait de straat in en ziet al van ver de gekende auto staan. Hij parkeert zich erachter, zet de motor af en doet zijn riem uit. Hij zucht. Zijn huwelijk is gedaan.