#195 Loch Ness

‘Wat denk jij?’ Rik kijkt me geamuseerd aan terwijl de wind aan zijn krullen trekt. ‘Zit hier een monster, of niet?’ Met opgetrokken schouders en mijn handen diep weggestopt in mijn jas staar ik over het water. Schuimkoppen dansen woest over het grijze oppervlak. ‘Nou’, zeg ik huiverend, ‘als er monsters bestaan, dan zullen ze zich hier beslist thuisvoelen’. Ik wiebel zenuwachtig met mijn koude tenen en denk aan een diepte vol schubben, snijtanden en meedogenloze ogen. Rik lacht hardop en slaat een arm om me heen. ‘Schotland bevalt je wel, of niet?’ Als antwoord schokschouder ik humeurig en kruip nog wat dieper weg onder zijn arm. Boven ons krast een vogel. Ik krijg er de rillingen van. ‘Kom’ Rik pakt mijn hand.‘ We gaan terug naar het hotel. ‘Je trilt als een rietje.’ Als we Loch Ness de rug toekeren, begint het onverbiddelijk te regenen. De volgende ochtend heeft de wind het bijltje erbij neergelegd. De zon is de hoofdrolspeler in een wolkeloze hemel. Ontspannen nip ik van de thee die Rik in de thermoskan heeft meegenomen. Onder het picknickkleed prikt het gras tegen mijn blote benen. Ik steek mijn voeten tussen het groen en probeer met mijn tenen een madeliefje te plukken. ‘Lise, vlug!’ Wat verderop staat Rik enthousiast te gebaren. ‘Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht op het meer!’ Ik laat het bloempje voor wat het is en hijs me loom omhoog. Even later sta ik naast Rik. Samen kijken we uit over Loch Ness. De zon strooit goudspikkels over het wateroppervlak. Groene heuvels lijken het water in hun schoot te wiegen. Een vogel zweeft sierlijk voorbij. ‘Wauw, Rik!’ Ik vlij me tegen zijn schouder en zucht. ‘Wat is het hier toch monsterlijk mooi.’