#193 Sprookjeshuwelijk

Zonder een enkel geluid te maken,  sluit Bregje de deur. Op de deurmat blijft ze staan luisteren, al haar zintuigen gespitst. Niets, alleen haar gejaagde ademhaling doorbreekt de stilte. Ondanks het feit dat ze Bram daarnet nog heeft zien wegrijden, aarzelt ze. Wat als hij iets vergeten is en terugkomt? Wat als hij iets vermoedt? Haar hand klemt zich strak om het busje haarlak dat ze in haar zak heeft gestopt. Het leek thuis best een goed idee, maar nu lijkt haar wapen een lachertje. Denkt ze nou echt dat ze zich daarmee kan verdedigen als hij ineens voor haar staat? Ze voelt het koude zweet onder haar oksels. Haar knieën vreemd week. Toch komt ze in beweging. Voor Joelle.  Haar vriendin is al twee weken spoorloos. En al vier keer is Bregje met haar vermoeden naar de politie gestapt. Maar Bram lijkt onaantastbaar. Iedere verdenking aan zijn adres wordt naar het land der fabelen verwezen. Bregje weet echter wel beter. Ze had haar vriendin nog nooit zo wanhopig gezien als de dag na haar bruiloft. Twee dagen later was Joelle verdwenen. Snel sluipt Bregje naar boven. Ze weet precies waar ze moet zijn. De deur van Joelle's studeerkamer is niet op slot en Bregje glipt naar binnen. 'De sprookjes van de gebroeders Grimm' staat op zijn vaste plek in de boekenkast. Ze pakt het boek en slaat de dikke kaft open. Ondanks haar zenuwen lacht ze als ze tussen de uitgesneden bladzijden het dagboek van haar vriendin ziet liggen. 'Bram houdt niet van sprookjes, dus mijn geheimen zijn hier helemaal veilig' had Joelle haar ooit giebelend toevertrouwd. Bregje grist het boek uit zijn schuilplaats en loopt terug naar de deur. Maar net als ze de klink vast wil pakken, beweegt deze langzaam naar beneden.