#190 Bestuursvergadering

De telefoon gaat, acht uur zie ik op de klok. ‘Hallo met Anne,’ zeg ik opgewekt aan de telefoon. ‘Hoi met Rob, mag ik van jou Antoine even?’ ‘Oh Antoine is bij de tennisvereniging.' ‘Nou nee …’ ‘Jawel’ onderbreek ik hem. ‘Hij heeft bestuursvergadering, en daarna om tien uur gaat hij nog een potje tennissen, hij is laat thuis vanavond.’ ‘Dat dacht ik ook,’ zegt Rob, ‘maar ik heb de vereniging gebeld, en daar zeiden ze dat hij zich voor de vergadering heeft afgemeld.’ ‘Oh, dan zal hij zo wel thuis zijn.’ Een halfuur later is Antoine nog niet thuis. Een keer of zes probeer ik hem te bellen maar krijg alleen maar voicemail. Op berichtjes reageert hij al evenmin. Ik krijg een naar onderbuik gevoel. Een uur later belt Rob weer, ‘is die pannenkoek al boven water?’ grapt hij. ‘Ik weet echt niet waar hij is, als hij thuis is laat ik hem gelijk bellen.’ Nogmaals probeer ik Antoine te bereiken. Maar geen gehoor. Ik bedenk om zijn tennismaat te bellen. ‘Hoi Kees, jij moet toch om tien uur tennissen met Antoine, heeft hij afgebeld?’ ‘Eh nee... hij liet me weten dat hij wat later is.’ Ik hoor aan de stem van Kees dat er iets niet klopt, ineens gaan alle alarmbellen rinkelen. Ik vraag Kees of hij Antoine wil laten bellen, als hij op de tennisbaan komt. Tien over tien gaat de telefoon. ‘Met Antoine, ik bel straks na het tennissen, ik moet nu de baan op.’ Er klinkt ergernis in zijn stem. Ineens weet ik het zeker. Ik voel het gewoon. ‘Als jij nu niet gelijk naar huis komt kom ik naar jou en zet daar alles op zijn kop,’ roep ik door de telefoon. Binnen een kwartier zit Antoine tegenover me. ‘Het is me gewoon overkomen.’ Zegt hij zonder enige emotie. In nog geen drie uur tijd ben ik veranderd van sterke vrouw naar wrak.