# 190 -Als het leven je bij de handen afbreekt... (tevens vervolg van 189 : Rozen in Skagen (Marie in the garden)

Ik vind het een lastig perspectief. Op zich is er niets op tegen dat de verteller alwetend is en het gevoel van zowel hem als haar kent, maar het voelt hier niet zo op zijn plaats. Als lezer kan ik zo niet echt partij kiezen. Dat hoeft ook niet, maar ik bedoel meer dat ik niet goed weet bij welk personage ik over de schouder meekijk. In de zin "Speeksel spatte tegen haar wang lippen" heb ik het idee dat iets niet goed gaat? Verder vind ik Peder eng, dus dat is geslaagd. Maar ik vind hem enger in de laatste alinea dan in de derde. Ik weet alleen niet zeker of dat je bedoeling hier is. Medelijden met hem voel ik niet, terwijl 'bodemloos' en 'uitzichtloos' lijken te suggereren dat dat wel zou moeten. Het is ook nogal een onderwerp dat je hier hebt opgepakt. Duidelijk groter dan 300 woorden kunnen beheersen. Stop maar in je ideeënla om later een manuscript uit te pluizen.

Tja, de alwetende verteller. Ik heb er zelf geen moeite mee. Maar misschien had ik beter één vertelperspectief kunnen nemen. Peder is eng, maar Peder was ook ziek (manisch-depressief) en eigenlijk een triest figuur. Peder heeft dan ook de meest beroerde start in zijn leven gehad die je bedenken kunt. Je zult in zon instelling geboren zijn met een moeder die niet in staat is voor je te zorgen, omdat ze zelf aan die ziekte leed... Dat donkere gat-fenomeen hebben depressieve mensen. Dat las ik ooit. En natuurlijk is de situatie voor hem uitzichtloos. Hij takelt in snel tempo af, zijn vrouw keert zich van hem af en gaat met een ander. Zijn behandelingen zijn niet gratis en hoe kan hij nog goed schilderen zonder zijn muze? Ik lees, dat je het verre van geslaagd vindt. Jammer. Maar ik dacht het toch prima in 300 (gesmokkeld plus één) woorden te hebben ondergebracht.

Tilma is me ernstig voor vanavond. Ik had ook moeite met het zwalkend perspectief, van de rode vlekken voor zijn ogen naar de O-God-gedachte die volgens mij van haar moet zijn. De sfeer in je eerste twee alinea's is los daarvan uitstekend. In de derde alinea wil je teveel. Het verhaal moet ook duidelijk zijn zonder de achtergrond informatie en dat is het voor mij niet; waarom de syfilis en Vibeke noemen? Ik vind 'dat mislukte componistje' trouwens ook niet zo mooi; of 'die mislukte componist' of 'dat componistje', of waarom zou je eigenlijk uberhaupt zijn beroep noemen? Is het misschien per ongeluk alleen omdat jij dat als feitje weet? Inderdaad een boek waardig, deze levens, maar voor een kort verhaal moet je schrappen.

Maar @Tilma : sorry, nog bedankt voor het langskomen en beoordelen. De rozentuin-idylle van het schilderij ligt hierbij in diggelen. Maar ja, zo is het leven (ook).

Hoi Edith, Ik vind je herschrijf beter en ook prettiger lezen. De woede en de snel wisselende emoties van Peder komen goed over. Knap van je dat je probeert de gecompliceerde persoonlijke situatie van de schilder in een verhaal van driehonderd woorden duidelijk te maken. Je eerste alinea eindig je met de zin: Geen halfblinde psychopaat als hijzelf.. Aangezien je vanuit het perspectief van Peder - de psychopaat - schrijft, lijkt deze gedachte van hem mij niet geloofwaardig. Volgens mijn bescheiden mening is een psychopaat namelijk niet in staat tot zelfreflectie, en derhalve zal hij zichzelf nooit als psychopaat bestempelen. Peder zet zichzelf op dat moment in de slachtofferrol. Misschien is het een idee een zin te bedenken waarin je tegenstellingen van Peder noemt t.o.v. de knappe jonge Zweed. Bijvoorbeeld: Geen halfblinde, lelijke en ziekelijke kneus als hijzelf. Ofzoiets :confused: In ieder geval: graag gelezen!

Ik ben het niet eens met "Geen halfblinde psychopaat als hijzelf". Daarmee zet hij zichzelf weg als minderwaardig, maar dat past niet bij het vervolg. Ook alles na het schampere lachje (“’Ja, je bent vies van me hè? Bang, dat je ook besmet bent geraakt met mijn fijne ziekte en ook zo snel blind, lelijk en aftans wordt als ik. O, ik gun het je meid, ik gun het je!) komen op mij nog altijd niet "passend" over. Misschien omdat hij net begonnen was met krijsen en dat dit dan weer redelijk beheerste verwensingen zijn. Ik mis ook een beetje de overgang tussen piek en dal van 'ik gun het je' . naar 'hij voelde zich slap'. Daarna stort hij als Alice in een diep donker gat, met duidelijk geen Wonderland in het vooruitzicht. Maar 'bodemloos' en 'uitzichtloos' zijn toch ietwat fletse woorden in deze situatie. Misschien voelt hij zijn laatste restje geestelijke gezondheid versplinteren nu hij voor de laatste maal heeft getornd aan de draad die hem met Marie, en daarmee de werkelijkheid, verbindt. Of zo. Nog steeds voel ik er weinig bij. Waarschijnlijk zou het perspectief beter bij Marie liggen. Die verandering in haar ogen als hij haar begint te wurgen vind ik het spannendste in het fragment. Daar kan ik meer bij voelen, denk ik. Nogmaals: Het is een enorm onderwerp. Ik bedoel het niet neerbuigend of bekritiserend als ik zeg dat je waarschijnlijk meer dan 300 woorden nodig hebt om er recht aan te doen. Daarvoor zijn de emoties simpelweg te groot.

@Schrijvenmaar : Gisteren stond je reactie er nog niet. We drukten kennelijk tegelijk op hetzelfde moment op "bewaren"... nu zie ik hem staan. Sorry. Dat mislukte componistje is neerbuigend bedoeld. Kijk, hij voelt zich minderwaardig, omdat hij als gevierd schilder in een paar jaar tijd lichamelijk, geestelijk en financieel aan de grond geraakt is. Vandaar het kleinerende ten aanzien van haar (nieuwe) grote liefde, die jonger gezond en knap is en bovendien zijn vrouw heeft afgenomen. Ik kan wel met een Hugo aankomen, maar dan moet de lezer nog weten wie en wat Hugo is. Is mijn 2e versie beter? (geen zwalkend perspectief meer als het goed is...) Dank voor je kritische benadering en bezoek!! .

@Hallo Katrinska : Dank je wel. Fijn dat je Peder redelijk neergezet vindt en de onevenwichtigheid erin herkent. Je schrijft over de slachtofferrol van Peder en het feit, dat een psychopaat niet in staat is zichzelf als zodanig te zien. Stom van mij. Nooit bij stil gestaan. Het valt inderdaad niet echt mee om je te verplaatsen in de geest van de ander (die ook nog eens geestelijk ziek is). Dat blijkt maar weer. Zal ik veranderen. Dank voor het bezoek en je tip! (Tussen haakjes : Jij hebt zeker de beschrijving van het schilderij ook niet gelezen, hè? Dat geeft namelijk even een heel ander beeld van het echtpaar, toen alles nog mooi was. Het leven kan soms namelijk wel verdomde wreed zijn... (sorry)

Dag @Tilma. Allereest hartelijk dank voor je tweede bezoek. -de halfblinde psychopaat als hijzelf" noemde @Katrinska ook. Wordt aan gewerkt. . Daarmee zet hij zichzelf weg als minderwaardig, maar dat past niet bij het vervolg. -Zijn reactie komen niet passend bij je over? Ik probeer het onevenwichtige in hem naar voren te halen. Laten we zeggen "pieken en dalen" in zijn karakter (zoals hij geworden is dan wel als gevolg van zijn ziek zijn. "' -Je schrijft: "Ik mis ook een beetje de overgang tussen piek en dal van 'ik gun het je' naar 'hij voelde zich slap'. Maar 'bodemloos' en 'uitzichtloos' zijn toch ietwat fletse woorden in deze situatie" Misschien. Zal kijken hoe dat te veranderen -"Misschien voelt hij zijn laatste restje geestelijke gezondheid versplinteren nu hij voor de laatste maal heeft getornd aan de draad die hem met Marie, en daarmee de werkelijkheid, verbindt." (Dat heb je mooi verwoord, @Tilma : Je hebt meteen de kern van zijn hopeloze situatie te pakken!!!) Misschien ben jij -als man- meer bij Marie betrokken, omdat zij een vrouw is> of omdat deze mannelijke HP zichzelf niet in de hand weet te houden? Ik vind zelf deze Marie maar een ijzeren Hein en eigenlijk vond ik het ook een rotstreek om de ander zo te bedriegen. (Ook al weet ik, dat het leven voor haar ook allesbehalve gemakkelijk was in die periode...) -"Nogmaals: ik bedoel het niet neerbuigend of bekritiserend als ik zeg dat je waarschijnlijk meer dan 300 woorden nodig hebt om er recht aan te doen" -zo vatte ik het ook niet op hoor. En je hebt gelijk, de voorgeschiedenis en de gevolgen daarvan zijn te ingrijpend om het met een kort verhaal af te doen. Toch ben ik eigenwijs geweest en waagde twee pogingen. Ik waardeer je terugkomst en uitgebreide feedback.

Hoi Edith, Ik heb hem ook op Wikipedia opgezocht. Daar las ik dat hij manisch depressief was, op latere leeftijd. Triest verhaal. Was Peder gewoonweg een arme, zieke man, of was hij een psychopaat? Als je dat niet weet loop je het risico dat je hem verkeerd neerzet als personage, omdat je hem gedragskenmerken toeschrijft die misschien helemaal niet passen bij het ziektebeeld van manisch depressiviteit. Een psychopaat is ijskoud van binnen, geen spoortje empathie en sympathie, maar kan heel goed veinzen. Psychopaten bestuderen het gedrag van anderen nauwgezet, zodat ze weten wanneer welk gedrag, sociaal gezien, het best passend is, en vertonen op die manier altijd passend gedrag, behorend bij de situatie. Zo kan hij vaak heel aimabel en gewoon overkomen (ken je de serie Hannibal?). Kortom: reuze interessant onderwerp doch erg lastig om dat in 300 woorden te vangen.

Dag @Katrinska, leuk je hier weer te zien. Ik schreef over zijn manisch depressief zijn in de noot aan de lezer. Je hebt gelijk, misschien zet ik hem verkeerd neer. Enerzijds, want ho eens even : hoe zou jíj reageren als je wederhelft vertelde dat hij/zij met een ander was geweest -en dan bedoel ik niet "uit"... Als vrouw zijnde wil je de ander de ogen uit het gezicht krabben, als man zijnde sla je hem in elkaar. En die wanhoop aan het eind. Eigenlijk denk ik dat ieder mens door het lint gaat en geen raad weet. Vandaar de titel. Nee, ik geloof dat ik hem geen onrecht heb aangedaan, eerder haar door haar te koel neer te zetten. Ik heb eigenlijk wel medelijden met hem. Je zult maar geboren zijn in zo'n inrchting met een manisch depressieve moeder die niet voor je kan zorgen... Mooie start. En dan die ziekte te erven. Syfilis was zijn eigen schuld. Maar dat andere... Okay een psychopaat is anders. Maar de wisseling van uitingen emoties en stemmingen zijn juist wel typerend voor manisch-depressieve mensen, evenals het donkere gat, dat steeds dieper wordt. Zoals je schrijft : triest verhaal. En ik ben blij, dat je nog even reageerde. Bedankt!

Edith, ik las alleen de herschreven versie. Als fervent psychopaten ‘liefhebber’ (fictie) lees is hier een scene waar ik mijn vingers bij aflik. Geloofwaardig en indringend. Het enige wat ik iets minder vind, is je laatste zin. Ik zou het, maar dat is misschien persoonlijk, heel mooi vinden als je eindigt met ‘Hij is alleen’. Dat zegt zoveel en ook zoveel meer.

Dag Nancy, Bedankt voor je compliment (en je bezoek uiteraard). Indringend is het zeker, ja, zelfs zo, dat ik mij tijdens het inzenden -en herschrijven- afvroeg of ik deze man, die zich hier mogelijk niet in herkent, niet té zwart heb gemaakt. Aan de andere kant, zoals ik @Katrinska antwoordde: Ieder "normaal" mens zou uit zijn vel springen in zo'n situatie. Dat zwarte gat waarin hij wegzinkt schijnt bij (zwaar) depressieve mensen te horen. Vandaar dat ik daarvoor koos. Manisch (in mijn "schilderij-inzending van de afgelopen keer) en depressief nu hij weer in de steek gelaten wordt (weer= bij geboorte bij moeder =manisch-depressief= weggehaald) Maar misschien is het een idee om te eindigen met "Hij is alleen." Nogmaals dank!

Heb eerst #189 gelezen en daarna alleen jouw 3e versie en ik vind die versie erg goed. Natuurlijk is hij ziedend, de woede zeer goed beschreven en ik heb wel medelijden met hem maar hij is zo agressief dat dat op de achtergrond raakt. Het past bij het personage wat mij betreft, niet perse psychopathisch, buiten zinnen van woede, verdriet, teleurstelling.

Dank je @i-Kat. Mijn eerste twee versies werden min of meer afgekeurd door de "critici'. En ik werd er op gewezen dat een psychopaat geen manisch depressief persoon is en andersom. Fijn, dat jij toch wat medelijden kreeg met Peder. Je hebt zijn emoties er goed uitgepikt. Zoals ik ze bedoeld had. Ik vind namelijk wel, dat hij dat verdiend heeft, na zo'n ongelukkige start als baby al. Leuk, dat je tegelijk de moeite genomen hebt om ook over het schilderij te lezen. Bedankt!

Knap geschreven en heel indringend. Met de opmerking betreft manisch depressief ben ik het wel eens. De emoties worden goed beschreven.

@John Doe : Hartelijk dank voor je compliment. Fijn, dat je het indringend vond, dan is de boodschap toch goed overgekomen. (Is John Doe je echte naam, of werd je geïnspireerd door de oude film met Babara Stanwyck en -was het niet- Gary Cooper?)