Puzzel (Schilderij: winterlandschap met schaatsers, Hendrick Avercamp, ca. 1608) Een waterig zonnetje schijnt naar binnen. Het geroezemoes in de huiskamer van Zorgcentrum de Meeren komt niet boven de gehoordrempel van mevrouw Eijsens, toch ontgaat haar weinig van de gezelligheid. Op de grote tafel ligt een legpuzzel, een afbeelding van schaatsende mensen. Duizend stukjes, alleen een deel van de randen is gelegd. Daar zijn de achterkleinkinderen van haar buurvrouw Annie vanochtend mee bezig geweest, maar die zijn nu naar huis. ‘Laat de puzzel maar liggen hoor', had Marije gezegd. ‘Er is vast wel iemand die er mee verder wil gaan.' Marije is een schat. Als zij dienst heeft is er altijd iets te beleven op de afdeling. Met haar bruine krullen en lachende ogen weet ze zelfs die ouwe zeur Johannes op te vrolijken. ‘Heeft u vroeger ook geschaatst?’ had één van de kinderen gevraagd aan mevrouw Eijsens. Ze had teruggedacht aan haar jeugd. Vroeger was er élke winter ijs, dat was tegenwoordig wel anders. En op het ijs was het altijd veel gemakkelijker om een praatje te maken met onbekenden. Zo had ze Karel destijds leren kennen. ‘Weet je hoe wij ons vroeger warm hielden met schaatsen? We deden oude kranten onder onze kleren. Dat werkte prima hoor.' ‘O dus dáárom hebben die mensen zulke wijde broeken aan!’ had het jochie geantwoord, wijzend op de pofbroeken van de mensen op de puzzel. Ze had hem maar niet verteld dat dit schilderij minstens driehonderd jaar ouder was dan zijzelf. Marije kreeg gelijk. Bijna iedereen die de huiskamer binnenkomt, probeert wat stukjes aan te leggen. Nu zijn er ook weer 3 mensen mee bezig. De dochter van Margreet. Een vroegere buurvrouw van Ria. En de kleinzoon van Nel. Ze sorteren stukjes op kleur. Mevrouw Eijsens ziet vanuit haar stoel hoe ze met elkaar lachen. Mensen die elkaar tot vandaag nog nooit gesproken hadden. Puzzelen verbroedert. Net als schaatsen.