#188 - Concert des levens...

Dag May, Mooi beklemmend geschreven. Ik voel ook de neiging om weg te lopen.

May Laysen, De scène is duidelijk en beeldend. De lezer zal zijn conclusie trekken wat er gaande is. Ga dat niet benadrukken. Lees het eens zonder die zinnetjes met 'pijn' en 'verdriet' en vraag je af of de lezer de pijn en het verdriet zal herkennen zonder die woorden te lezen. (Durf te schrappen ;) )

Haar ademhaling verzwaard

het staat in ott - dus stam plus t. verzwaart.

Dag May, Mooi beklemmend geschreven. Ik voel ook de neiging om weg te lopen.

Fijn (als schrijver dan) dat je het gevoel mee krijgt. Bedankt! :thumbsup:

May Laysen, De scène is duidelijk en beeldend. De lezer zal zijn conclusie trekken wat er gaande is. Ga dat niet benadrukken. Lees het eens zonder die zinnetjes met 'pijn' en 'verdriet' en vraag je af of de lezer de pijn en het verdriet zal herkennen zonder die woorden te lezen. (Durf te schrappen ;) )

Haar ademhaling verzwaard

het staat in ott - dus stam plus t. verzwaart.

Stomme zwaard! :o Je legt de vinger op mijn twijfels. Ik doe een poging. Bedankt. :thumbsup:

Triest en helder beeld, May. (Ik denk nog altijd Marietje :o ) Het levendige vd eerste zinnen contrasteren met wat volgt. Alleen - voor het verhaal niet belangrijk - weet ik niet of deze figuren op een gordijn als wel op een kussen geweven staan. Twee paar radeloze ogen, niet van hp, zo denk je niet over jezelf. Maar is Jara nog zo bij zinnen dat ze radeloos kan kijken, vraag ik me af? Of eerder gelaten? Te klein is deze kamer zou ik omdraaien, zodat het kleine blijft hangen. En i.p.v. is, mss wordt (suggestie hoor!) De kamer wordt (plots) te klein. Een van de eerste fragmenten van je boek, veronderstel ik? Mooi hoe de trap meetreurt.

Inderdaad beklemmend. Ik krijg het er benauwd van. Alles zwaar, warm, bont, kleinburgerlijk, benauwend Ik vraag me alleen af of de figuren wel OP een zware stof geweven kunnen zijn. geweven op een zware stof. Dit alles tegen een bontgekleurde achtergrond van een zware geweven stof (of zwaar weefsel) Maar ik kan me natuurlijk vergissen. De stilte luistert .. is erg mooi. Zeker in dit geval. Het monotoon getik van een klok zou hier goed passen.

Triest en helder beeld, May. (Ik denk nog altijd Marietje :o ) Het levendige vd eerste zinnen contrasteren met wat volgt. Alleen - voor het verhaal niet belangrijk - weet ik niet of deze figuren op een gordijn als wel op een kussen geweven staan. Twee paar radeloze ogen, niet van hp, zo denk je niet over jezelf. Maar is Jara nog zo bij zinnen dat ze radeloos kan kijken, vraag ik me af? Of eerder gelaten? Te klein is deze kamer zou ik omdraaien, zodat het kleine blijft hangen. En i.p.v. is, mss wordt (suggestie hoor!) De kamer wordt (plots) te klein. Een van de eerste fragmenten van je boek, veronderstel ik? Mooi hoe de trap meetreurt.

Door over de gordijnen te beginnen dacht ik duidelijk te zijn dat ze naar de gordijnen staart. :? Ik stel me voor dat als het einde echt nadert toch de drang om te willen leven weer opsteekt, ondanks alle pijn die Jara voelt en ze zelf 'klaar' is voor de dood. Beide verwachten van de HP hulp/ verzachting maar HP kan het niet aan. Dit blijft haar ook achtervolgen. Door te beginnen met te klein vind ik het juist meer blijven hangen. Te klein voor het grote verdriet- dat moet de lezer zelf invullen. Dank je wel voor je kritisch lezen en meedenken! Het is een scene uit mijn manuscript. Niet de eerste en de gebeurtenis wordt anders verwoord. Hier heb ik de scene eruit gelicht en vanuit de ik persoon beschreven om er een dieper gevoel aan te geven. Mss laat ik het de HP in een droom herbeleven waardoor ze huilend in de armen van de DJ wakker wordt. ;) thx, grt- Marietje :p

Mooi beklemmend beschreven. Even dacht ik dat het nog sterker/ intiemer zou zijn als Ron eruit geschreven kon worden en je alleen Zussie overhoudt, maar tja dat kan natuurlijk niet op zo'n cruciaal moment. Het enige waar ik moeite mee houd is de titel, die komt cliché op mij over en dat vind ik juist bij zo'n niet cliché verhaal jammer.

Inderdaad beklemmend. Ik krijg het er benauwd van. Alles zwaar, warm, bont, kleinburgerlijk, benauwend Ik vraag me alleen af of de figuren wel OP een zware stof geweven kunnen zijn. geweven op een zware stof. Dit alles tegen een bontgekleurde achtergrond van een zware geweven stof (of zwaar weefsel) Maar ik kan me natuurlijk vergissen. De stilte luistert .. is erg mooi. Zeker in dit geval. Het monotoon getik van een klok zou hier goed passen.

:eek: Je reactie kleinburgerlijk verbaast me. Kan je me uitleggen waarom je die conclusie trekt? De zin met de stof heb ik ook getwijfeld. Bedankt voor je suggestie. :thumbsup: Nee, geen tikkende klok in de slaapkamer. Die staat al in de gang. ;) Bedankt voor je reactie! :nod:

Mooi beklemmend beschreven. Even dacht ik dat het nog sterker/ intiemer zou zijn als Ron eruit geschreven kon worden en je alleen Zussie overhoudt, maar tja dat kan natuurlijk niet op zo'n cruciaal moment. Het enige waar ik moeite mee houd is de titel, die komt cliché op mij over en dat vind ik juist bij zo'n niet cliché verhaal jammer.

Eerder in mijn manuscript heeft HP al afscheid van haar zus Jara genomen. ;) Toevallig bedacht ik me vanmorgen na het ontwaken dat Program des doods beter zou zijn. De titel sluit dan weer aan bij de volle maan als publiek en deze scene in de slaapkamer. Bedankt voor je reactie. :thumbsup:

Even heel gek: 'Als de gordijnen achtergrond zijn, zit de maan dan niet tegen de achterkant van het toneel te kijken? Daar is geen publiek, doorgaans. Ik denk dat je beter meteen kunt uitleggen dat het de gordijnen zijn waarop al deze levendigheid paradeert. De patient kan dan letterlijk om 'licht' of 'lucht' vragen wat leidt tot het openen van de gordijnen en daarmee het toneel. 'Te klein is deze kamer' komt minder sterk over omdat de man de deur heeft dichtgedaan nadat de gordijnen open gingen. Had die deur maar open gelaten en dat het dan nog te klein was. Ik vind ook sowieso Ron niet passen in de scène, die maakt het te druk en lijkt geen echte functie te hebben. Tenslotte vind ik de "oneindig diep gevulde grote, donkere poelen" en de "luisterende stilte" over the top. Beter dat je het hier rustig houdt. Ook zou ik van de lippen zeggen dat ze bijna kleurloos zijn in plaats van "zacht rozerood". Probeer het niet te poëtiseren met woordjes. Dat het de trap is die uiteindelijk 'kermt', is prachtig verwoord.

May het is absoluut beklemmend en je trekt me mee. Goede scène. :thumbsup: Het kleurenpallet is voor mij iets te, dat zal een kwestie van smaak zijn.

May, ... die dikke drukke gordijnen zitten me dwars. Hoe kom je op het idee van die beestenboel. Dat de patiënt die open wil hebben om de maan te zien, kan ik mij heel goed voorstellen. De lippen steken nog wat af tegen al dat wasbleke, nog verergert door die gele muts. Je hebt het prachtig weergegeven. Je kon meeleven met alle personages. :nod: :thumbsup:

Het is een scene uit mijn manuscript. Niet de eerste en de gebeurtenis wordt anders verwoord. Hier heb ik de scene eruit gelicht en vanuit de ik persoon beschreven om er een dieper gevoel aan te geven. Mss laat ik het de HP in een droom herbeleven waardoor ze huilend in de armen van de DJ wakker wordt.

Ik wist het! En daardoor kwam het extra binnen bij mij. Heel mooi geschreven. Vooral de laatste paar zinnen. Ik ben blij je weer te lezen :)

Even heel gek: 'Als de gordijnen achtergrond zijn, zit de maan dan niet tegen de achterkant van het toneel te kijken? Daar is geen publiek, doorgaans. Ik denk dat je beter meteen kunt uitleggen dat het de gordijnen zijn waarop al deze levendigheid paradeert. De patient kan dan letterlijk om 'licht' of 'lucht' vragen wat leidt tot het openen van de gordijnen en daarmee het toneel. 'Te klein is deze kamer' komt minder sterk over omdat de man de deur heeft dichtgedaan nadat de gordijnen open gingen. Had die deur maar open gelaten en dat het dan nog te klein was. Ik vind ook sowieso Ron niet passen in de scène, die maakt het te druk en lijkt geen echte functie te hebben. Tenslotte vind ik de "oneindig diep gevulde grote, donkere poelen" en de "luisterende stilte" over the top. Beter dat je het hier rustig houdt. Ook zou ik van de lippen zeggen dat ze bijna kleurloos zijn in plaats van "zacht rozerood". Probeer het niet te poëtiseren met woordjes. Dat het de trap is die uiteindelijk 'kermt', is prachtig verwoord.

Ten eerste dank je wel voor het lezen en reageren. :thumbsup: HP staart wezenloos naar de gordijnen en als deze opengaan voelt ze zich bekeken door de maan, alsof de maan het publiek is en de scene in de slaapkamer het toneelstuk. Was het maar fictie. De aanwezigheid van Ron benadrukt dat twee mensen een verwachting bij haar neer leggen daarmee de druk opvoeren waardoor de HP wegloopt en ze haar zus laat sterven bij haar man. Ze kan het niet maken om haar zus alleen te laten sterven. Ik kan helaas jouw gedachtegang niet volgen dat een kamer groter is als de deur openstaat. :? Het sluiten van die deur moet de intimiteit verhogen. Beneden wachten familie en vrienden die 'buitengesloten' worden. Met de zacht rozerood lippen wilde ik laten zien dat de HP toch nog iets moois in haar zus ziet. Misschien heeft Jara zich ondanks de situatie opgemaakt: ze is ijdel. Met de stilte die luistert wil ik aangeven dat niemand reageert: het is doodstil. Jara's ogen zijn nu eenmaal donkere grote poelen (des doods). Oneindig diep is inderdaad over de top maar blijft altijd een kwestie van smaak. Fijn dat je de kermende trap mooi vindt. :) Dank voor je suggesties waardoor ik nog dieper nadenk over mijn keuzes. :nod:

May het is absoluut beklemmend en je trekt me mee. Goede scène. :thumbsup: Het kleurenpallet is voor mij iets te, dat zal een kwestie van smaak zijn.

Dank je wel. :thumbsup: De detaillistische omschrijving van de gordijnen vloeit voort uit mijn manuscript waar het thema 'Afrika' in de slaapkamer een rol spelen. Afrika staat op hun bucketlist. Hier vond ik het een verrassende opening. ;)

Het is een scene uit mijn manuscript. Niet de eerste en de gebeurtenis wordt anders verwoord. Hier heb ik de scene eruit gelicht en vanuit de ik persoon beschreven om er een dieper gevoel aan te geven. Mss laat ik het de HP in een droom herbeleven waardoor ze huilend in de armen van de DJ wakker wordt.

Ik wist het! En daardoor kwam het extra binnen bij mij. Heel mooi geschreven. Vooral de laatste paar zinnen. Ik ben blij je weer te lezen :)

:o Heerlijk dat de personages je inmiddels wat doen. Dank je wel! :{}

May, ... die dikke drukke gordijnen zitten me dwars. Hoe kom je op het idee van die beestenboel. Dat de patiënt die open wil hebben om de maan te zien, kan ik mij heel goed voorstellen. De lippen steken nog wat af tegen al dat wasbleke, nog verergert door die gele muts. Je hebt het prachtig weergegeven. Je kon meeleven met alle personages. :nod: :thumbsup:

Zie mijn reactie op Nancy mbt de gordijnen. De lippen uitgelegd bij Tilma. Ondanks alle ellende toch iets moois. ;) Bedankt dat je weer langskwam. :thumbsup:

Mooi geschreven, May. Het beeld van de gele muts is erg sterk.

Alle feedback gelezen en gelukkig ontdekt waar de openingszinnen vandaan komen. Voor een op zichzelf staand verhaaltje zou je die kunnen weglaten. Ik bleef hangen bij twee paar radeloze ogen, maar ik zou zo gauw niet met een alternatief kunnen komen. Het geheel is gevoelvol en de stilte die luistert en de kermende trap zijn prachtige vondsten die hier helemaal passen. Chapeau!

Al veel goede reacties op deze beklemmende, liefdevolle sterfscène. Een tip, je schrijft 'Liefdevol trekt hij haar in zijn armen.' Laat het woordje 'liefdevol' eens weg, en laat zien dat hij dit vol liefde doet, bijvoorbeeld 'hij trekt haar in zijn armen en kust haar slaap.' En in het volgende stukje tekst heb je een aantal bijvoeglijke naamwoorden achter elkaar ''De gebreide, gele muts maakt haar gezicht grauw. Haar lippen kleuren zacht, rozerood. Ze slaat haar ogen op. Grote donkere poelen.' Ik zou daar een aantal bijvoeglijke naamwoorden schrappen, het is niet fout, maar als je dit vaak achter elkaar gebruikt, maakt het je tekst wat ongeloofwaardig.

Als dit een scene uit jouw manuscript is dan smaakt het wel naar meer. Heel beeldend geschreven, de beklemming is voelbaar. 'De stilte luistert', vind ik wat minder mooi.

Ik ben geen fan vond de donkere poelen; dat zal een smaak-ding zijn, maar het staat wel op een cruciaal moment in je verhaal; dus zorg dat jij voor jezelf heel zeker weet wat je daar schrijven wilt. Ook de omdraaing van de kamer die te klein is, stoorde mij bij het lezen. Verder inderdaad een duidelijke, beklemmende scene.

Mooi geschreven, May. Het beeld van de gele muts is erg sterk.

Dank je wel! :thumbsup:

Alle feedback gelezen en gelukkig ontdekt waar de openingszinnen vandaan komen. Voor een op zichzelf staand verhaaltje zou je die kunnen weglaten. Ik bleef hangen bij twee paar radeloze ogen, maar ik zou zo gauw niet met een alternatief kunnen komen. Het geheel is gevoelvol en de stilte die luistert en de kermende trap zijn prachtige vondsten die hier helemaal passen. Chapeau!

Je hebt gelijk: de detaillistische omschrijving in dit korte verhaal is niet echt nodig maar voor mij een goede oefening. ;) Er stond eerst verdrietige ogen maar Jan raadde dat af. Smeken is al eerder gebruikt. Mss beter om te omschrijven hoe ze kijken zodat de lezer zelf kan bepalen welk gevoel erin ligt? Bedankt voor je complimenteuze reactie. :nod:

Al veel goede reacties op deze beklemmende, liefdevolle sterfscène. Een tip, je schrijft 'Liefdevol trekt hij haar in zijn armen.' Laat het woordje 'liefdevol' eens weg, en laat zien dat hij dit vol liefde doet, bijvoorbeeld 'hij trekt haar in zijn armen en kust haar slaap.' En in het volgende stukje tekst heb je een aantal bijvoeglijke naamwoorden achter elkaar ''De gebreide, gele muts maakt haar gezicht grauw. Haar lippen kleuren zacht, rozerood. Ze slaat haar ogen op. Grote donkere poelen.' Ik zou daar een aantal bijvoeglijke naamwoorden schrappen, het is niet fout, maar als je dit vaak achter elkaar gebruikt, maakt het je tekst wat ongeloofwaardig.

Bedankt voor je uitgebreide reactie. :thumbsup: Show don't tell is er op verschillende lagen. Bewust heb ik hier voor het 'simpele' liefdevol gehouden omdat de show in dit verhaal op een diepere laag ligt: HP gaat de situatie uit de weg. Bijvoeglijke naamwoorden horen tot mijn schrijfstijl- ik kies er bewust voor. Hier om het beeld te versterken. In mijn manuscript zijn ze zeker van belang omdat ze terugkomen/ herkenbaar zijn en een betekenis hebben. Het rozerood komt omdat de HP Roos heet. ;) Hier als losstaande invulling begrijp ik je reactie.

Als dit een scene uit jouw manuscript is dan smaakt het wel naar meer. Heel beeldend geschreven, de beklemming is voelbaar. 'De stilte luistert', vind ik wat minder mooi.

Wat een fijn compliment dat het naar meer smaakt. :o De stilte luistert- dekt voor mij als schrijver zoals de HP het interpreteert en geeft ook zoveel verschillende reacties. Hartelijk dank!

Ik ben geen fan vond de donkere poelen; dat zal een smaak-ding zijn, maar het staat wel op een cruciaal moment in je verhaal; dus zorg dat jij voor jezelf heel zeker weet wat je daar schrijven wilt. Ook de omdraaing van de kamer die te klein is, stoorde mij bij het lezen. Verder inderdaad een duidelijke, beklemmende scene.

Ik had een beeld van twee grote vragende ogen zonder kleur erin. Poel des doods schoot door me heen. Poel geeft ook een vochtigheid aan. Smekende ogen die om toestemming vragen- dat beeld. Is - de kamer benauwd - beter of bedoel je de opbouw van de zin? Thanks! :)

de woord olgorde, het klein zijn vind ik mooi