#188 Wat een feest | 2

Ik heb mijn verhaal herschreven. Ik heb het nu geschreven vanuit de HP. Verdorie, ik wil sterk zijn voor mijn vrouw Marie, en onze vier andere kinderen. Maar ik kan het niet, ik krijg het niet uit mijn hoofd. Ik zou willen dat we de laatste jaren van ons leven, nog onbezorgd konden genieten, zoals vroeger. Maar dat komt nooit meer... Het is in de verkeerde volgorde gegaan, ze hadden eerst mij moeten halen. Niet mijn zoon van zestig. Ik ben verdomme op leeftijd, en mankeer van alles aan hart en bloedvaten. Wij hebben een mooi leven gehad, hij had nog een half leven voor zich. Ons Marie zegt dat we moeten proberen er wat van te maken. Ik zie hoeveel verdriet zij heeft, het gaat door merg en been. Maar ze kan zich goed vermannen, ze is zo sterk. Wat hou ik ontzettend veel van haar en de kinderen. Komend jaar zijn wij vijfenzestigjaar getrouwd en ik word 17 april vijfentachtigjaar. Ik ga het proberen, voor hun. 16 april Vanavond is mijn feestje. En ik moet zeggen, ik heb er zin in. Het huis is mooi versierd, lekkere hapjes zijn gemaakt. Onze tweede zoon, gaat vanavond wat liedjes zingen. Marie straalt, ik knipoog naar d’r, en ik zie dat ze blij is dat ik niet in de put zit. Het is echt gezellig. Het feest is inmiddels in volle gang, onze zoon gaat zo meteen zijn liedjes ten gehore brengen. Hij staat op, maar loopt naar buiten, hij voelt zich misselijk en gaat even een luchtje scheppen. Ineens slaat de stemming om. Ik zie mijn andere kinderen paniekerig van buiten naar binnen rennen. Ik hoor gillen, bel 112. Als ik opsta wordt mij en Marie verzocht binnen te blijven. 'De ambulancebroeders zijn met hem bezig, het komt allemaal goed.' Zegt onze dochter. Het wachten duurt tergend lang, naaste familieleden vertellen opgewonden wat er zich buiten afspeelde. Hij was misselijk, zijn ogen draaiden, een oerkreet, dood (niemand zegt het, iedereen denkt het), paniek, wanhoop, reanimeren, beademen, elektrische schokken en uiteindelijk nam de ambulance hem mee. Misschien toch nog hoop? En dan… gaat uiteindelijk de telefoon. Onze dochter neemt op. Aan haar reactie horen we wat er aan de hand is. Marie begint hysterische te gillen, iedereen gilt huilt. Ik wil gillen, schreeuwen alsjeblieft niet weer, waarom? Maar er komt niks, ik ben lam geslagen. Om twaalf uur zit ik naast mijn tweede zoon afscheid te nemen.