#186 Zeerijm: Woestijndood

Mijn mond was droog en mijn tong plakte tegen mijn gehemelte aan. Mijn huid was bedekt met schilfers. Ik bleef slikbewegingen maken, maar er was geen speeksel te vinden. Mijn hoofd voelde zwaar. Ik kon mijn gedachten niet meer onderscheiden. Mijn lijf riep om water, water. Mijn shirt en broek kleefde aan mijn lijf met opgedroogd zweet. Het was alsof mijn bewustzijn weggleed. Mijn lijf zakte op de grond in het zand. Ik riep nee zonder geluid. Ik voelde hoe mijn leed langzaam doofde. Ik raakte mijn lijf kwijt en verdween in een zwarte spleet. Ik deinde mee op de golven van een zee. Een donkere eindeloze zee. Er bestond geen ik of jij. Er bestond geen een of twee. Ik vloeide samen met de zee. Ik liet me gaan heel gedwee. Ik stopte in de woestijn met mijn mensenbestaan, dat was wat ik deed.