schrijfopdracht#181 - opdracht gefaald

Het mag eigenaardig klinken, maar als leerling beschermengel, krijg ik opdrachten om uit te voeren. Ik zou graag aan het grote werk beginnen en de beschermengel zijn van een of andere machtige wereldleider, want hetgeen ik nu zie en hoor van deze groten der aarde is niet van dien aard om over naar huis te schrijven. Ik ben nog jong en ambtieus en weet natuurlijk alles beter dan de oudere wijze beschermengelen die deze zware taak op hun vleugels torsen. Het doorgeven van hun goed bedoelde raad komt doorgaans in dovemansoren terecht. Het zal veel geduld vragen om een dictator te laten inzien dat ie niet zo dictarioaal bezig moet zijn. Dat geduld heb ik nog niet. Ik heb als opdracht deze week een jonge man te helpen die met een bos rozen zijn Valentijn gaat verrassen. Om dat s'avonds te doen, vind ik knap dom van hem. Sinds gisteren fluister ik hem in dat hij voor dag en dauw op de stoep van zijn geliefde moet staan. Met luid trompetgeschal zijn geliefde wekken. Zie hem nu daar sleffen. Er ligt precies lood in zijn schoenen. Een frons tussen zijn wenkbrauwen en neerhangende schouders. De rozen stellen ook niet veel voor. Twintig stuks? Man, het hele troitoir zou bedekt moeten zijn zodat de geur haar zou bedwelmen zodra ze op jouw trompetgeschal haar hoofd door het venster steekt. Hoe kan ik die onnozelaar wat meer pit geven? Luisteren doet ie niet. Het duwtje in zijn rug, daar voelde ie niks van. Een vrouw wil geïmponeerd worden, veroverd, desnoods met geweld. Ze wil mannelijke kracht voelen, sterke armen, een passievol mannenlijf, een ferme greep om haar borsten, hartstochtelijk gefluister in haar oorschelp. Ik zou het wel weten! Hé, wat gebeurt er? Ik word bij mijn oren terug naar 'huis' getrokken.