Ik moet durven toegeven dat ik een slechte schrijver ben

Ja, ik herken mezelf hier wel in. Je bent aan het schrijven en denkt: Dit is het geweldigste verhaal dat de mensheid ooit heeft gezien - en je beeldt je al in hoe je boek uitgegeven wordt en hoe het geliefd wordt. Drie dagen later lees je je werk terug en besef je dat je nog maar een beginner bent. Maar... Wat is de definitie van 'goede schrijver' of 'middelmatige schrijver'? Voordat je jezelf slecht noemt - en dat moet je niet doen, dat helpt je niet - zou je eerst eens moeten kijken hoe slecht je daadwerkelijk bent. Meestal zijn mensen (niet alleen schrijvers) te kritisch naar zichzelf. Hoewel ik toe moet geven dat kritisch zijn als schrijver wel helpt bij het jezelf naar een hoger niveau tillen.

Je topic-onderwerp klinkt een beetje als een strafregeltje dat de schoolmeester je 100x laat opschrijven om je mores te leren :) . Om een antwoord te geven: ja, als ik te veel complimentjes krijg moet ik oppassen.dat ik niet ga denken dat ik het al heel goed kan. Dat is niet zo, ik heb nog heel veel te leren voor ik 'goed' ben, als ik dat al ooit word. Ik ben maar een beginneling. En inderdaad, een proeflezer die het eerste stuk van de eerste versie van mijn verhaal heeft gelezen - een vriend van een familielid - heeft ervoor gezorgd dat ik me ook echt een beginneling voel. 8) En dat hoort erbij. Ik blijf de lat hoog leggen, om in elk geval eruit te halen wat erin zit. Je hoeft niet altijd goud te halen om een winnaar te zijn.

Je hebt ze een beetje scheef op een rijtje. Je schrijft, en dingen die je schrijft kunnen slecht zijn, natuurlijk. Logisch ook. Je moet eerst dingen uitproberen en durven te laten mislukken, hoe kun je anders leren wat goede stukken zijn? Dat is geen tekortkoming. Het maakt jou juist een goede schrijver, namelijk eentje die is staat is haar schrijven te verbeteren.

Herkenbaar. Op een gegeven moment zie je je eigen fouten niet meer, dan lijkt het een prachtig stuk tekst en later betrap je jezelf op heel wat foutjes en lijkt het niks voor te stellen. Maar geef niet op. Iedereen maakt foutjes en daarvan word je alleen maar beter.

Ik kijk niet naar hoe slecht ik ben. Ik kijk naar hoe ik langzaamaan beter word.

Ik herken me in je gevoelens. Tijdens het schrijven denk ik soms: wie in godsnaam gaat dit lezen? Op andere momenten denk ik: iedereen moet mijn verhaal lezen. En schrijffouten zie je als schrijver echt over het hoofd. na een tijdje wordt je blind voor je eigen tekst. Een proeflezer (zoals ik ben) komt daarvoor handig van pas. Je mag me contacteren op *** e-mailadres verwijderd door beheer ivm forumregels *** als je nog geïnteresseerd bent in een proeflezer. En trouwens slecht ben je als schrijver nooit. Spel- en typfouten horen erbij. En de eigenlijke superpower van een schrijver is het schrijven van een verhaal en het creeëren van een eigen wereld.

Op de een of andere manier vind ik alles slecht wat ik geschreven heb, zodra het af is. Saai, flauw, langdradig, er schiet van alles door mijn hoofd. Uiteindelijk komt dat wel weer goed, maar het is een lastig gevoel. En toch ook wel een productief gevoel - mijn blik word kritischer en zo haal ik er nog heel wat dingen uit die er nooit in hadden gemoeten.

Wanneer is het voor jullie dan af? Ik kom iedere keer weer nieuwe dingen dingen tegen waarvan ik denk: dit kan beter, of dit is niet goed.

Dan moet je je afvragen of het wel echt nodig is dat het beter moet, of dat je tevreden moet zijn met wat je hebt, de knoop doorhakken. De meeste schrijvers zullen terugkijken op eerder geschreven werk en alles willen veranderen, ondanks dat het door duizenden met plezier gelezen is.

@ # 6: sarahknockaert, je laat met regelmaat in diverse topics vallen dat je inzetbaar bent voor correctie-/redactie-/proefleeswerk, wil je dat achterwege laten? Het is niet toegestaan.

Wanneer is het klaar... dat is altijd een lastige vraag. Te weinig werk en het is niet goed.Te veel en het is net zo stuk. Op een gegeven moment moet je denken: alles wat ik nu verander is niet meer dan dat: verandering. Het voegt niks meer toe. Dan moet het maar klaar zijn.

Je kunt niet kritisch genoeg op jezelf blijven... dat is waar. Dat is wat ik geleerd heb nadat ik de conclusie had getrokken dat mijn gepubliceerde verhaal eigenlijk helemaal nog niet zo goed was... toch is het niet voor niets geweest. Ik heb er tenslotte flink wat van geleerd. Denk ook niet dat niemand je verhaal wil lezen omdat het misschien niet een standaard verhaal is. Een Stephen King en een J.K. Rowling bestaan al. Blijf gewoon je unieke, originele zelf. Ook als je schrijft. Zeker als je schrijft. Van fouten leer je en fouten kun je alleen maken door ze te durven maken... zolang je je maar bewust wordt van deze fouten. En natuurlijk, dromen mag altijd. ;)

Oh, die gevoelens en gedachten zijn zeer herkenbaar. Ik schrijf al lang, maar sinds een aantal jaren ben ik er pas echt bewust mee bezig. Met het volgen van een cursus, met het opstellen van een schrijfclub. En nu merk ik ook hoe slecht ik ben. Er zijn verhalen waar ik trots op ben, er zijn hoofdstukken uit mijn project die ik aan iedereen wil laten lezen. Maar er zijn ook stukken waar ik minder trots op ben. Die laat ik liever door niemand anders lezen. Maar zelf lees ik ze natuurlijk wel. En dan kan ik uiteindelijk toch trots zijn, als ik de foute stukken in die teksten kan aanpakken en kan veranderen. Ik weet in elk geval dat ik nog een lange weg te gaan heb. Maar ergens vind ik dat ook erg leuk. Het is ook een manier om mezelf te ontdekken. En ik merk ook dat ik al meer dingen weet dan voordat ik me serieus op het schrijven stortte.

Ik vind het beter om niet je identiteit af te kraken, maar om puntsgewijs op zoek te gaan naar je zwakke kanten in je vaardigheid en daaraan te werken. Er is geen plafond in de ontwikkeling. Je kunt altijd nog meer leren, zelfs als je een degeneratieve ziekte hebt. Sterker nog: dan zou ik het zelfs aanraden om nieuwe dingen te proberen die je leuk vindt. En minstens net zo motiverend is het om je sterke kanten te ontdekken: waar ben je sterk(er) in? Op dit moment doe ik een cursus songwriting omdat ik opeens merkte dat ik plezier had bij het schrijven van een song. Het kan zijn dat een ander genre je beter ligt. Laatst las ik een artikel waarin stond dat veel schrijvers te vroeg aan een boek beginnen. Dat ze beter eerst veel, heel veel korte verhalen kunnen schrijven. En oefening baart echt kunst. Veel kunstenaars besteden tienduizenden uren aan hun vak voor ze bekendheid kregen. Zorg dat je je vooral focust op het plezier van het doen. Dan blijf je gemotiveerd.

Ik kijk niet naar hoe slecht ik ben. Ik kijk naar hoe ik langzaamaan beter word.

Mooi gezegd!

En oefening baart echt kunst. Veel kunstenaars besteden tienduizenden uren aan hun vak voor ze bekendheid kregen.

Ik twijfelde al aan zulk soort uitspraken toen ik 3 jaar oud was. Maar ... inderdaad als je diep gaat graven/zoeken is er een enkeling die kunst baart na oefening en op 7.4 miljard mensen die vandaag leven zijn er een paar honderd die bekendheid krijgen - en van alle mensen die ooit leefden [110 miljard - ongeveer] zijn er een paar duizend die bekendheid kregen. Veel, is dan erg betrekkelijk - zeker na/ook tienduizenden uren oefenen.

Nou, ja, ik kan natuurlijk niet voor anderen spreken, maar terugkijkend denk ik wel dat ik 10000 uur aan schrijven besteed heb voor ik dacht; het begint wat te worden. Gelukkig was dat merendeels in mijn jeugd / als hobby / omdat het leuk was / voor de lol / het ging gewoon zomaar. Want als iemand van te voren had gezegd: 'nou, je kan misschien wel willen schrijven, maar ga eerst maar eens 10000 uur oefenen' - dan had ik het waarschijnlijk opgegeven.

Iedereen is wel eens onzeker over zijn schrijfsels. Maar het blijft een proces waarin je bereid moet zijn te willen leren. En soms is het gewoon goed zoals het is. Een heel boek is een enorme kluif. Wellicht is het handiger om eerst te spelen met korte verhalen? Maar ik ken je achtergrond niet en het zou kunnen dat je dat al heel lang hebt gedaan. Overigens is het ook een idee om bijvoorbeeld 1 hoofdstuk te laten lezen op Schrijven online Plus. Als je duidelijk aangeeft waarop je feedback wilt hebben, zou het zomaar kunnen dat je je eigen eindredactie een stuk kunt verbeteren? Ik wens je veel succes. Schrijfcoach Lis van der Geer

Nou, ja, ik kan natuurlijk niet voor anderen spreken, maar terugkijkend denk ik wel dat ik 10000 uur aan schrijven besteed heb voor ik dacht; het begint wat te worden.

Zo zou ik ook voor mijzelf willen spreken. Maar, mijn niveau van "het begint wat te worden" is op nog geen 90% van jouw niveau "het begint wat te worden". Het is dan - die van mij - nog lang geen kunst. Dan zeg jij ook.

Op de een of andere manier vind ik alles slecht wat ik geschreven heb, zodra het af is. Saai, flauw, langdradig, er schiet van alles door mijn hoofd.

Zo spreek ik - ongeveer - ook over mijzelf. Gelukkig maar dat - als Orhan Pamuk en John Irving dat ook doen - dan is dat logisch, en past het in Hollandse bescheidenheid.

Is het goed genoeg, is het interessant genoeg?

Zegt hij over zijn eigen werk.

Hij vertelt dat hij zijn debuut uit 1968 nu nooit meer zou zijn uitgegeven.

Vreemd?

Uiteindelijk komt dat wel weer goed, maar het is een lastig gevoel. En toch ook wel een productief gevoel - mijn blik word kritischer en zo haal ik er nog heel wat dingen uit die er nooit in hadden gemoeten.

Dus ... gevoel?

Want als iemand van te voren had gezegd: 'nou, je kan misschien wel willen schrijven, maar ga eerst maar eens 10000 uur oefenen' - dan had ik het waarschijnlijk opgegeven.

Er rijden in Nederland veel :D 'entrepreneurs' rond die tegen een forse vergoeding in het bedrijfsleven en op scholen [VWO] dié '10.000 uur-lezing' houden. Kinderen van 13-14 jaar oud begrijpen die 10.000 uur beter dan een huisvrouw/moeder die 55 is en 'even' een roman wil schrijven. Wat is 10.000 uur? 5 uur per dag x 365 = 1780 uur per jaar en dus binnen 6 jaar bereikt. Zelfs met 1 uur per dag = 365 uur per jaar is die 10.000 uur een makkie. Slechts 28 jaar. Ik ben 13 jaar [denkt het VWO-pubertje] en met 1 uur studeren per dag, ben ik over 28 iemand die kunst baart. Dat baart mij zorgen - zo denken. En daarmee is die stelling dat je met veel oefenen "kunst baart" [10.000 uur] dus quatsch.

“Do not start me on The Da Vinci Code ... a novel so bad that it gives bad novels a bad name."

Mooi uiteengezet, Yrret, en zo snap ik helemaal wat je bedoelt.

Anderzijds baart niet oefenen in de meeste gevallen geen kunst.

Anderzijds baart niet oefenen in de meeste gevallen geen kunst.

Elk mens is zonder oefenen - al voor het gebaart is - een kunstwerk.

Anderzijds baart niet oefenen in de meeste gevallen geen kunst.

Elk mens is zonder oefenen - al voor het gebaart is - een kunstwerk.

Zonder meer! Alleen gaat het hier over het schrijven van een manuscript en als oefening dan mogelijk niet echt kunst baart, dan toch in de meeste gevallen wel progressie in het ambacht.

Anderzijds baart niet oefenen in de meeste gevallen geen kunst.

Elk mens is zonder oefenen - al voor het gebaart is - een kunstwerk.

Zonder meer! Alleen gaat het hier over het schrijven van een manuscript en als oefening dan mogelijk niet echt kunst baart, dan toch in de meeste gevallen wel progressie in het ambacht.

Zoals jij het schrijft, Thérèse, heb je altijd gelijk. Maar toch, ik moest het woord progressie opzoeken omdat ik een deuk wil vormen. Wat is er bijzonder aan progressie in middelmatigheid in het ambacht schrijven? En ja, ik denk te weten dat het jou niet zozeer om het gelijk alleen gaat. Mij meestal ook niet en daarom ben ik blij dat je "zonder meer" erkent dat elk mens een kunstwerk is.

Beste medeschrijvers, herkennen jullie je hierin: Tijdens het schrijven van je manuscript denken dat je een goede schrijver bent, en soms zelfs doorschieten naar een soort van hoogheidswaan, om er vervolgens achter te komen dat je een waardeloze schrijver bent. Of ben ik de enige die zo denkt?

Het mens als kunstwerk mag hier op antwoorden; Ja, @markanti, jij bent de enige die zo denkt. Er is namelijk geen enkel mens die zo denkt als @markanti ... denk ik. Wie denkt tijdens het schrijven een goede schrijver te zijn? Wie schiet daar in door naar een soort [?] van hoogheidswaan? Wie komt er vervolgens achter een waardeloze schrijver te zijn? Kan dat één - @markanti - persoon zijn? En als dat kan hoe noemen we zo`n mens dan. Op z`n minst ietwat wispel-treurig. Het is een reeks van waarnemingen en misinterpretatie. Als iemand zo over zichzelf denkt is dat prima, maar Hollanders hebben de neiging anderen mee te slepen in onzinnige gedachten in de hoop een bevestiging te ontvangen dat zij niet de enige zijn die zo denken. En dat lukt @markanti ...

Ja, ik herken mezelf hier wel in.

Herkenbaar.

Ik herken me in je gevoelens.

Oh, die gevoelens en gedachten zijn zeer herkenbaar.

Alle mensen zijn een kunstwerk. Echter, als je op een ander lijkt en 'mogelijk' een reproductie bent of verlangt te worden - zal dat werk [vandaag] nooit kunst kunnen worden. Steeds meer mensen willen graag op elkaar lijken - uiterlijk en innerlijk. Het verlangen een schrijver te willen zijn, - neem dat verzonnen getal van 1 miljoen mensen in Nederland die schrijver willen zijn - maar niet anders willen zijn, brengt met zich mee dat er veel van hetzelfde is te lezen.

Ik vind het beter om niet je identiteit af te kraken, maar om puntsgewijs op zoek te gaan naar je zwakke kanten in je vaardigheid en daaraan te werken.

Ik denk dat Odile dat correct heeft. @markanti`s hersenen kraken zijn identiteit. Kraken zoals een Enteroctopus dofleini dat doet.

Ik moet zeggen dat het enerzijds wel bevrijdend is dat ik sinds een tijd weet dat ik een middelmatige schrijver ben, maar ook wel frustrerend.

Een typisch Hollands-Sigmund-gevalletje zou Jung [vandaag] kunnen bedenken. Frustrerende bevrediging vinden in het middelmatige.

Soms lees ik iets van mezelf terug en denk ik 'je bent helemaal niet zo'n slechte schrijver', maar die gedachte wordt eigenlijk vrijwel meteen de kop in gedrukt als ik merk hoeveel fouten er nog in zitten of wanneer een proeflezer eroverheen gaat.

Soms?

En dan dien ik (opnieuw) nederig toe te geven dat ik tekort kom.

Opnieuw?

Beste medeschrijvers, herkennen jullie je hierin:

Neen, godenzijnbedankt niet! Ego deponeo mea rem.