#181 perspectief geven is mijn baan

Vandaag is mijn minst en ook meest favoriete dag om aan het werk te zijn. Een blik naar beneden bevestigt mijn vermoeden. Ook dit jaar loopt de massa rond. Onbewust van hun onnodig doelloos bestaan. Ik trek mijn boog uit en kijk over mijn pijl. Zal ik dit keer iemand kiezen met bloemen of een doos chocola? Opeens valt mijn oog op een jong meisje. Ze is alleen en slentert over straat. Een grote koptelefoon hangt losjes om haar nek. Ik kom dichterbij en kan klassieke noten horen. Intens genietend in haar moment. Af en toe streelt ze een kleine ring. Onbewust van allen die haar bevreemd bekijken. Dat zal ik nooit doen en laat los. Op mijn gemak daal ik af vanuit mijn wolken en land zachtjes voor haar neer. In een roes loopt ze door me heen. Het geeft niet, ze zal me weldra kennen, ik raak altijd mijn doel. Een paar passen en ze staat stil. Haar ogen verliezen al glans. Ze draait zich om en kijkt me vragend aan. Ik glimlach en kus zacht haar kale hoofd. Zoals altijd neemt ook zij mijn uitgestoken arm zonder twijfel. Lui zweven we weg en met een wijds gebaar laat ik het haar zien. De massa is wakker geworden. Besluiteloosheid en vaagheden maken plaats voor innige verstrengeling. Geliefden omarmen elkaar met hernieuwd gevoel. Ik weet dat ze na vanavond nooit meer los zullen laten. Voor altijd luisterend naar haar muziek. Vanavond is zij mijn gast, morgen laat ik haar gaan. Blakend van gezondheid zal ze luid schreeuwend de wereld begroeten. Mijn werk is weer gedaan.