Wekelijkse schrijfopdracht #181 – Valentijn op het strand

Ze is niet jong meer maar ziet er toch jong en kwetsbaar uit, zoals ze tegen de wind in door het zand vooruit ploetert. Er zijn meer mensen op het strand, zoveel stelletjes. Soms een eenling, onverstoorbaar foto’s makend van de zonsondergang. Zij bekijkt het van een veilige afstand. Loopt dan verder, zoekend, rondkijkend. Verwacht ze iemand? Misschien zoekt ze iemand die van honden houdt want zij heeft een teckel in een hondenwandelwagentje. Het diertje steekt af en toe zijn snuitje uit een geruit dekentje. Het voorttrekken van het karretje gaat moeizaam in het rulle zand. Ze loopt verder naar het glimmend stuk nat zand vlak voor de branding. Daar blijft ze staan, met wapperende haren in de wind. Haar blik is naar de golven gericht die onregelmatig met schuimkopjes tegen het zand klotsen en zich dan weer grommend terugtrekken. Ze kijkt op haar horloge en draait zich ontspannen om, in de richting van de duinen. Ze straalt een aangename rust uit. Plotseling verandert haar houding, ze heft haar hoofd op, haar schouders bewegen. De hond snuffelt nieuwsgierig in de lucht. De vrouw lijkt met inspanning te turen naar iets dat verderop beweegt. Een forsgebouwde man van middelbare leeftijd komt vanaf het strandcafé met haastige stappen recht op haar af. Ze zwaait naar hem en zet enkele passen in zijn richting. Even later omhelzen ze elkaar in een wilde rondedans. Hij geeft haar iets wat ik niet kan zien, het ziet er uit als een klein pakje. Ze haalt de hond uit het wagentje en laat hem loslopen. De man trekt het wagentje achter zich aan. Dan wandelen ze samen verder langs de branding Ik wend mijn blik nu af, ik gun mijn broer en mijn nieuwe schoonzus hun intieme momenten.