Dialogen schrijven

zet het in ieder geval niet zo neer als je het zegt. Letterlijk gesproken tekst is niet om (aan) te lezen. Wat helpt is hardop teruglezen wat je hebt geschreven, dan hoor je vanzelf waar het niet 'loopt'. Begin ook niet iedere dialoog hetzelfde met 'hij zei', en eindig niet steeds met 'zei hij'. Er zijn zoveel mogelijkheden om hierin af te wisselen.

Klinkt een beetje flauw maar ik zou je zeker willen aanraden om eens een aantal theaterscenario's/filmscenario's te lezen.

Qua theater zou ik je bijvoorbeeld de volgende teksten willen aanraden:

Albee - Who's afraid of Virginia Woolf
Shawn - My dinner with André

en natuurlijk werk van Miller, Wodehouse en Pinter.

Qua filmscenario's...en de dialogen kun je bijvoorbeeld veel leren van:

Pulp fiction (interessant hoe Tarantino de spanning weet op te bouwen, gasten op weg naar een moordklus terwijl ze het hebben over mayonaise op friet in Amsterdam en meer van dat soort technieken)

Als je humor schrijft dan is het analyseren van een script van de serie Frasier bijvoorbeeld een optie.

Het zijn een paar ideetjes... Ik weet niet precies wat voor genre je schrijft, dan zou ik misschien nog specifieker kunnen zijn.

Een link: http://www.scribesworld.com/writersniche/articles/WritingDialogue1ER.html

Volg je gevoel en dat van de personen die met elkaar praten. Dat klinkt flauw, maar het helpt. Als je na het schrijven van een dialoog terugleest en denkt 'momentje, eigenlijk wil hij/zij gewoon zeggen, dat...' schrijf dat dan op. Het klinkt simpeler dan het is maar als je de karakters waar je over schrijft steeds beter gaat kennen, ken je hun taalgebruik en hun manier van praten, ruzie maken enz. Het dialoog schrijven gaat dan steeds 'vanzelfsprekender'.
Na een paar regels dialoog kan het 'zei hij/zij' in welke vorm dan ook worden weggelaten. Je kan zelfs in plaats van 'zei hij' de gedachten van de ander weergeven. Bijvoorbeeld:
'Dat klinkt alsof je me weg wilt hebben', bitste ze terug.
'Een weekend naar onze flat in Wenen, waarom niet?' Hij weer.
In dat 'Hij weer' zit een hele verborgen wereld van zijn gedachten en haar gedachten.

Ik hoop dat het een beetje overkomt, maar nog veel meer dialoogtips en andere schrijfweetjes staan op schrijversplaza.nl Sorry, met links maken ben ik niet zo handig :wink:

groetjes, edna

Klopt. Het telkens 'zei hij, zei zij' gaat al spoedig vervelen. Moeilijker wordt het als er een derde persoon bij komt (maar dan is het geen dialoog meer ....).

Tussen de dialogen door kun je de personen ook een handeling laten doen, die de dialoog versterkt/levendiger maakt, zoiets als:
'Wil je dat echt?' Peter keek verbijsterd naar Ank.
'Ja, ik wil dat!'
'Ja, je moet het natuurlijk zelf weten - ik kan je niet tegenhouden - alleen ... het is het meest idiote dat ik ooit uit jouw mond heb gehoord.'

Zoiets dus.

Nu is het ook zo dat de woordjes hij en zij iets magisch hebben. Ze vallen als het ware niet op in een tekst, terwijl de namen van de personages dat wel doen en de lezer als het ware een beetje uit het verhaal sleuren.

Belangrijk is dat de lezer weet wie er aan het woord is, of je daar nu hij of zij voor gebruikt...

Let wel op dat je niet overdreven gaat uitleggen 'hoe' men het zegt door er telkens verduidelijking aan te geven.

zei hij luid
zei hij smalend
zei hij ongebreideld
zei hij sluiks (?)
...

vriendelijke groet

Benny

begin je toch steeds met 'zei', wissel dat vooral af.
deed hij smalend
lachte hij luid
Luid lachend zei hij:
kwam er smalend uit

sluiks zeg je niets, wel kijken :wink: