opdracht # 177- Aliens

“Nee, nee”, schreeuwde de vrouw in doodsangst en ze duwde met alle macht tegen de kastdeur. “Nee, ik wil niet mee, nee, nee!” De overmacht was te groot. Twee forse agenten trokken de hysterische vrouw uit haar kleerkast. Ze schopte tegen hun schenen, beet en krabde en gilde. Agent Jaspers gaf haar een flinke oorvijg. Op die manier kunnen hysterica gekalmeerd worden. Ineens hing ze als een lappenpop tegen hem aan. Bliksemsnel deed hij haar de boeien om polsen en enkels. Hij had geen zin om nog meer blauwe plekken op te lopen. Als een hoopje verfrommeld mens duwde hij haar een kwartiertje later het bureau van zijn overste in. “Mevrouw De Leeuw. Totaal overstuur.” Zijn overste staarde de vrouw verbaasd aan. Zo kende hij Mevrouw De Leeuw niet. Ze was een blonde schoonheid, uit de betere klasse. Hij trok de ochtendkrant naar zich toe. Op de eerste pagina stond een foto van mevrouw De Leeuw in beter tijden. Plus een foto van haar echtgenoot en de twee zonen. Ze waren alle drie mysterieus verdwenen. Sinds een tweetal maanden was de oudste zoon spoorloos. Uitgebreide zoekacties hadden niets opgeleverd. De ouders stamelden dat hun zoon 's avonds gewoon naar bed was gegaan maar dat hij de volgende ochtend niet te vinden was geweest. Een emotievolle oproep bij de nationale televisieoproep lostte het raadsel rond de verdwenen jongen niet op. Groot was de ontsteltenis toen de echtgenoot van de aardbodem verdween. De villa en de uitgestrekte tuin van het echtpaar werd grondig onderzocht. Bulldozers vernielde de mooie gazons en rukten genadeloos de rozenstruiken uit de borders. Mevrouw De Leeuw was gebroken van verdriet. Radeloos blikte ze in de lens van de televisiecamera. Ze zakte in elkaar en ondersteund door Joerie, de jongste zoon, strompelde ze naar binnen. Een cordon van politie kwam rond het huis. Mevrouw De Leeuw werd ondervraagd. Ze sloeg wartaal uit. Over aliens die 's nachts in hun vliegende schotel in de tuin landden en haar man en kind hadden meegenomen. Men lachte hartelijk totdat ook de tweede zoon verdween. Sluit mij op”, gilde ze, “keten mij vast aan de tralies. Ze komen mij ook halen. Ze hebben gluiperige ogen en slagtanden als tijgers. Klauwen, en voelsprieten waaruit verdovend gif stroomt. Ik heb het gezien toen ze Joerie kwamen halen. Alsjeblieft geloof mij!” Ze bleef alleen achter. De volgende ochtend was haar cel leeg.