Lay-out en meer.

Gisteren schreef ik een hoofdstuk dat ik aan het einde van de dag printte en naast me neerlegde. In dat hoofdstuk vertelt het ene hoofdpersoon aan het andere wat het probleem is, wat er allemaal tegen zit en hoe ze het probleem moeten oplossen. Natuurlijk moet ik, de schrijver, wel weten hoe dat allemaal zal gaan en hoe het aangepakt moet worden. Maar voor de lezer is het hoofdstuk verwarrend en bovenal saai. Ik vond het nalezen al saai. Bovendien: wanneer kwam er voor het laatst iemand naar jou toe die zei: 'Het komende uur gaat dat en dat en dat gebeuren. Doe wat ik zeg en alles komt goed.' Ik moet nu dus een manier vinden om alles wat er moet gebeuren, op een meer natuurlijke manier te laten plaatsvinden. Het gebruik van allerlei fraai versierde met rozen omringende lofuitingen op het stoere, krachtige zelfstandig naamwoord door het overvloedig en enthousiast gebruik van beschrijvende en vertroebelende bijvoeglijke naamwoorden zorgt er maar al te vaak voor dat een anderszins zeer leesbare, aantrekkelijke tekst overgeslagen wordt de door de argeloze zeer gewaardeerde lezer omdat hij zich middenin de zich oeverloos uitstrekkende zin nogal verloren voelt. Niet verboden, maar alles met mate, dus. Wat betreft de tekst lay-out: dat is imo een stukje huisstijl, een stukje eigenzinnigheid en een stukje mode. Je kan daar je eigen draai aangeven, zolang je zelf maar ziet: dit is duidelijk en prettig leesbaar. Wordt je boek uitgegeven door een reguliere uitgeverij, dan gebruiken die graag hun eigen huisstijl voor de herkenbaarheid.

Tja, je haalt een aantal onderwerpen bijeen die op zich niet met elkaar te maken hebben: Over lay-out:

Ik heb wel iets over lay-out gevonden maar dat is jaren geleden.

Over stijl:

Ik las o.a. dat je zo weinig mogelijk bijvoeglijke naamwoorden moest gebruiken. Waarom? Bijvoeglijke naamwoorden voegen iets toe.

Over stijl:

Waar ik me ook over verwonder, is dat het tegenwoordig vooral show moet zijn en geen tell. Waarom?

Over lay-out:

En waarom moet er steeds ingesprongen worden? Als het duidelijk is, is dat toch niet nodig?

Over lay-out:

Nog iets. Alle nieuwe boeken zijn rechts uitgelijnd. Eerlijk gezegd vind ik het mooier als er niet zo'n strakke lijn is. Het komt zo zakelijk over. Het zijn slechts mijn ideeën. Ik hoor graag hoe anderen erover denken.

Omdat de titel van je topic luidt: Lay-out en meer stel ik voor om het in dit topic bij het eerste onderwerp te houden: lay-out. Dus:

Waarom moet er steeds ingesprongen worden?

Alle nieuwe boeken zijn rechts uitgelijnd. Eerlijk gezegd vind ik het mooier als er niet zo'n strakke lijn is. Het komt zo zakelijk over. Het zijn slechts mijn ideeën. Ik hoor graag hoe anderen erover denken.

Over de andere onderwerpen, bijvoeglijke naamwoorden en show, don't tell kun je dan een ander topic openen. Dat houdt deze draad overzichtelijk. Dit gezegd hebbende denk ik dat inspringen een methode is die momenteel veel gebruikt wordt. In eerdere periodes deed men dit niet. Sla er eens wat oudere boeken op na, en eventueel boeken uit andere landen, dan zie je dat men op verschillende manieren met dit typografische aspect omgaat. Overigens moet inspringen niet. Typografen zijn vrij om hiertoe te besluiten - of niet, uiteraard in samenspraak met de opdrachtgever. Of alle nieuwe boeken rechts zijn uitgelijnd: ik denk eerder links. Rechts heeft tegenwoordig doorgaans een vrije regelval, wat wil zeggen dat de regels aan de rechterzijde van de tekst vrij uitlopen, dus niet tegen een denkbeeldige lijn zijn 'geplakt', zoals aan de linkerzijde bij een linkslijnende tekst.

Dank je. De volgende keer zal ik er rekening mee houden. Hoop ik.

Het niet gebruik van bijvoeglijke naamwoorden is/was een modegril van het neorealisme/Generation X schrijvers. Het moest de afgelopen 30 jaar zo droog en zakelijk mogelijk, dus zo min mogelijk bloemrijk taalgebruik. Dat is sinds een paar jaar weer aan het veranderen. Als je kijkt naar boeken uit de romantiek, dan staan ze vol bijvoeglijke naamwoorden. Modegril dus. Show maakt een verhaal vaal levendiger. Dat is bekend. Er kunnen wel tell-stukken in een boek staan. Geen enkele schrijfregel is echter absoluut. Het hangt van je eigen stijl af, en van het verhaal, of je weg kunt komen met tell.