# 177 Ik zie ze vliegen
# 177
'Hans wie?'
'Hans de Jong. Een hele bekende weerman tot in de jaren ne- ...'
"Zegt me niks. En die heb je toen gebeld?'
'Ja, en ik bleek niet de enige, die ...'
'Er hadden meer mensen gebeld? Naar die Hans de Jong? Ze zagen iets bewegen in de sterrenhemel, en dachten allemaal: hé UFO's, laten we de weerman bellen? De weerman, of all people.'
'Nu je het zo zegt, klinkt het wel een beetje raar, ja, maar je had het moeten zien, joh. Eerst dacht ik nog: 'hé, een vliegtuig.' Maar het zwaaide aldoor heen en weer. Ja, en toen ging ik toch rare dingen denken. En ik was niet de enige, hè ... Zit je me nou uit te lachen?'
Jochem kan soms zo denigrerend doen. Ik poets mijn tanden voor het slapengaan net iets steviger dan normaal. Zo raar was het toch niet dat iedereen dacht dat er buitenaardse wezens waren? Er werd zelfs vanuit de wetenschap gesuggereerd dat er leven was op andere planeten. Nou dan.
Ik zet de wekker op zeven uur, ga liggen, in foetushouding maar dan met een arm onder het kussen. Lekker warm onder mijn vierseizoenen dekbed.
De slaap wil niet komen. Ik sta op en schuif het gordijn een stukje open zodat ik naar de sterren kan kijken. Het is een heldere avond met bijna volle maan. Ik hou hiervan, dan is het niet zo aardedonker. In de verte slaat de kerkklok, twaalf slagen.
Ik pak mijn boek van het nachtkastje, knip de leeslamp aan, kruip weer onder de deken en ga liggen lezen.
Een lichtbundel glijdt over het dekbed. Ik wrijf in mijn ogen. Te ingespannen gelezen zeker. Opnieuw glijdt er licht door de kamer. Zou Jochem een grap met me uithalen? Hij is er toe in staat. Dan klinkt er een blikkerige stem: 'Kijk eens in de spiegel.' De stem klinkt zo dwingend dat ik zelfs niet overweeg om te weigeren. Ik sla het dekbed terug, schiet in mijn slippers en loop naar de badkamer. Daar doe ik het licht aan, kijk in de spiegel en zie ... helemaal niets. Geen spiegelbeeld, geen weerspiegeling. Alles is zwart. What the ...! Ik knip het licht uit en weer aan, maar alles blijft zwart. Ik word gek. Denk na. Een lichtbundel, een robotstem, een zwarte spiegel. Aliens. Ik giechel.
Maar ... een zwarte spiegel, dat was toch iets met vampiers? Ik krijg het koud, loop terug naar de slaapkamer en kruip weer in bed, onder de dekens, waar ik rillend wakker word. Van een blikkerige stem uit de wekkerradio: 'Kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper.'
Hai Willemina, Wat een
Lid sinds
9 jaar 6 maandenRol
Ha die Willy, Ik zou bijna
Lid sinds
7 jaar 8 maandenRol
Darkvalley schreef: Hai
Lid sinds
16 jaar 8 maandenRol
Nancy Bastiaans schreef: Ha
Lid sinds
16 jaar 8 maandenRol
Dag Wilhelmina, Leuk verhaal,
Lid sinds
7 jaar 5 maandenRol
Wat een fijn verhaal. Het
Lid sinds
7 jaar 4 maandenRol
Mooi verhaal, Willemina. Ende
Lid sinds
7 jaar 8 maandenRol
Dag Wilhelmina, Met plezier
Lid sinds
16 jaar 5 maandenRol
Willemina, ... wat een leuk
Lid sinds
11 jaar 7 maandenRol
Vooral de eerste helft las ik
Lid sinds
10 jaar 8 maandenRol
Schrijfgraag72 schreef: Dag
Lid sinds
16 jaar 8 maandenRol
Stella M. schreef: Wat een
Lid sinds
16 jaar 8 maandenRol
marceline schreef: Mooi
Lid sinds
16 jaar 8 maandenRol
Coach Marijcke Cauwe
Lid sinds
16 jaar 8 maandenRol
Riny schreef: Willemina, ...
Lid sinds
16 jaar 8 maandenRol
Boeiend verhaal, vlot
schrijvenmaar schreef: Vooral
Lid sinds
16 jaar 8 maandenRol
Edith E schreef: Boeiend
Lid sinds
16 jaar 8 maandenRol