#177 Groen licht

Groen licht (bewerkt) voor ingekorte versie zie #7 Rik antwoordt niet. Stef kijkt op zijn iPhone. ‘Hij is in zijn schuur. Gaan we kijken of niet?’ Rik is veruit de knapste kop van de klas. Carlo en Stef beschermen hem omdat hij Asperger heeft en veel geplaagd wordt. Door een hoog zijraam schijnt groen licht. Ze zien Rik achter zijn laptop zitten. Het lijkt erop dat hij met iemand aan het skypen is. Het groene licht knippert heel even. Rik kan soms woedend reageren als hij ergens mee bezig is. Stef text: ‘Wat ben jij aan het doen?’ Rik schrikt, maar ziet dat zijn vrienden buiten staan. Hij text: ‘Come on in’. Op de werkbank staat een lichtgevende schotel van ongeveer een meter doorsnede. Rik zegt: ‘Hij lag ondersteboven in de achtersloot’. Carlo: ‘Is het een UFO?’ Rik tikt weer een boodschap in op zijn computer. ‘Kijk’, zegt hij, ‘ze antwoorden’. Op het scherm verschijnen technische tekeningen. In het midden zweeft een pulserende lens. ‘Dat is een oog’ zegt Carlo. Rik zoekt een plaatje van een menselijk oog en drukt op Send. De jongens staren gespannen naar het beeldscherm. Er verschijnen beelden van bewegende wezentjes. ‘Zitten die in die UFO?’ vraagt Carlo. ‘Zouden zij eruit kunnen komen?’ Stef: ‘Misschien zijn zij gevaarlijk, zijn zij hier om de aarde te veroveren met biologische wapens.’ ‘Laten we proberen te begrijpen wat zij communiceren’, zegt Rik. Opeens verschijnt er een video van de Beatles. John Lennon die twee vingers opsteekt en PEACE zingt. Carlo en Stef kijken elkaar aan en beginnen te lachen. ‘Doe jij dat, Rik?’ Rik zwijgt, hij Googlet koortsachtig een afbeelding van het Vrijheidsbeeld in New York. Het groene licht verzwakt. Op Riks beeldscherm zien ze bliksemschichten. Het groene licht gaat bijna uit. ‘Ze hebben elektriciteit nodig’, denkt Carlo hardop. De jongens proberen te bedenken hoe hun natuurkundelessen de ruimtevaarders kunnen redden. Een directe verbinding met een kabel lijkt niet de oplossing. ‘Inductie’, roept Rik enthousiast. Hij haalt alle elektrische snoeren tevoorschijn en windt die om een ronde spiegel. ‘God zegene de greep’, zegt hij en sluit de elektrische spoel aan op de zonnepanelen. ‘Als jullie de schotel optillen schuif ik de spoel eronder’, zegt Rik. Rik zet de schakelaar op ON. Het groene licht wordt meteen ietsje sterker. Op de laptop verschijnen beelden van vuurwerk. ‘Kijk’, zegt Rik, ‘ze zijn blij’. Stef zet de camera van zijn iPhone aan. Hij wil deze unieke belevenis vastleggen. ‘Je gaat het toch niet posten?’ vraagt Carlo. ‘Als dit naar buiten komt staat hier binnen vijf minuten de politie en komt de explosieven opruimingsdienst’. ‘Welnee’, antwoordt Stef, ‘als ze opgeladen zijn vliegt die schotel weer weg en zien we hem nooit meer terug. Maar dan heb ik wel het bewijs’. Dit is de trigger voor Rik. Hij trekt bleek weg, zijn ogen puilen uit, hij begint zwaar te ademen. Carlo en Stef weten wat dit betekent. Als Rik een uitbarsting van woede krijgt is hij oersterk en slaat hij iedereen in elkaar. Stef steekt bezwerend zijn hand op: ‘Okay, al goed, ik doe niks.’ De laptop komt tot leven. Er komen klanken uit. ‘Het is een soort Morse’, meent Carlo. Rik heeft een idee, hij zoekt op zijn laptop naar een wiskundig programma. Daar voert hij de klanken in en klikt op de knop English. Enkele minuten gebeurt er niets, dan komt er een blikken stem uit de speaker. ‘Tenk joe – tenk joe for ennudjie.’ Carlo vertaalt: ‘Dank jullie voor energie’. Rik typt: ‘How did you crash?’ ‘Wind blew us over. Earth wotter dangerous. Power shortcut.’ Carlo weer: ‘Okay, die schotel is zo klein dat de wind ze omver blies. Hij kan niet tegen water. Kortsluiting.’ Rik: ‘Where are you from?’ ‘NX333-117.’ ‘What sort of object?’ ‘Mineraloid.’ Carlo: ‘Ze bedoelen gewoon ‘steen’, dus een zwerfsteen.’ Rik: ‘Klopt, er nadert ons een kanjer die in de Stille Oceaan zou passen’. Hij zoekt in zijn computer. ‘Hij passeert over 19 dagen de aarde op 80.000 km.’ Carlo: ‘Dus deze mannetjes zijn van die kei? Dat daar leven mogelijk is!’ Rik tikt weer een vraag in. ‘No human life on NX333-117. We are robots. We were built by earth satellite that crashed on NX333-117.’ Rik ziet op zijn beeldscherm dat N staat voor NASA, X was de eerste serie satellieten, die allemaal al dood zijn, deze is blijven ‘leven’, heeft zich zelfs voortgeplant. Stef: ‘Ik ga er mooi een spreekbeurt over houden’. Carlo: ‘Jij gaat er mooi géén spreekbeurt over houden, Stef. Het is Rik zijn UFO, hij beslist wat hij ermee doet’. Rik: ‘Laten we vragen wat zij willen’. ‘Our circuits are dry now. We can teleport. Please open window en stay clear. Many thanks from NX333-117 for saving and assisting our ship.’ Rik: ‘Please inform us of your safe return home’. ‘Confirmed. End of robot-human communication.’ Rik laat Carlo en Stef beloven dat zij hun mond stijf dicht houden. Bijna drie maanden later text Rik aan zijn vrienden: NX333-117 safe landing. Op Twitter explodeert het nieuws. Rik wordt belaagd door een horde journalisten en ruimtevaart- en defensiedeskundigen. André Kuipers: ‘Ik was er graag bij geweest, Rik, mag ik je data?’ De Telegraaf kopt ‘Scholier redt UFO uit sloot’. Rik is op alle zenders, met zijn data legt André Kuipers contact met NX333-117. Hij biedt Rik aan hem te begeleiden bij zijn studie. De Europese Ruimtevaart Organisatie (ESA) zit te springen om jongens zoals hij. Rik wordt midden in de nacht gebeld door NASA. Zij zijn wild enthousiast over de teruggevonden satelliet. Defensie is gerust gesteld dat het ruimtevaartuig geen bedreiging vormde. Time zet Rik op de cover. National Geographic Magazine besteedt een half nummer aan de ruimtevaart en geeft een uitgebreid overzicht van alle UFO’s die ooit gemeld zijn. Rik heeft op zijn website NX333 een miljoen volgers. Hij vlogt alles wat hij doet op ruimtevaartgebied. Het enige gegeven wat Rik strikt geheim houdt is de toegangscode van ‘zijn’ UFO. De ruimte in als astronaut wilde hij niet, bij ESA is hij een beroemdheid. Communicatie met satellieten is zijn specialiteit. Zijn vrienden Carlo en Stef is hij kwijtgeraakt doordat zijn hoofd alleen naar zijn werk staat.