#177 Ze komen zo

Anna wist dat het midden in de nacht was. Dat wist ze omdat ze door de schuin staande lamellen de maan hoog in de lucht zag aan een wolken loze hemel. Ze vroeg zich af wat haar wakker had gemaakt. Slaapdronken kwam ze overeind en zag dat haar man Justin aangekleed op de rand van het bed zat. 'Word wakker, het is zover.' Hij boog zich voorover en knipte het nachtlampje aan. Ze zag dat hij doodsbleek was maar een triomfantelijke blik in zijn ogen had.'Ik vertel het je al jaren, en nu is het zover...' Ze keek naar haar wekker die op het nachtkastje stond en zag dat het half drie was. Anna hoorde de opgewonden klank in zijn stem. Langzaam drong het tot haar door dat hij het echt meende.'Waar heb je het in godsnaam over?' Hij greep haar bij haar schouders en trok haar met een ruk naar zich toe. Zijn vertrokken gezicht was vlak voor dat van haar.' De aliens, Anna,'zei hij bijna wanhopig.' De buitenaardse wezens. Ze hebben me een boodschap gestuurd. Ze komen ons halen.' 'En nu? ' 'En nu, en nu..mens, luister wat ik je zeg.' Hij hield zijn autosleutels voor haar ogen en rammelde ermee.'We krijgen daar een beter leven dan hier. Geen schuldeisers meer en me niet meer te barsten werken voor een fooitje.' 'En de kinderen dan?' Justin sprong van het bed, trok de kast open en greep de koffer die daar stond. Hij gooide die op bed en ritste hem open. 'Ga jij de kinderen wakker maken, dan gooi ik alles in de koffer wat we nodig hebben,' Angstig keek ze hem aan. Natuurlijk wist ze dat hij er al maanden over zat te zeuren maar nu scheen het dan opeens zo ver te zijn. Wat kon ze doen om hem op andere gedachten te brengen.'Hebben we al die spullen wel nodig, lieverd. Als we toch worden opgehaald.' Even fronste hij en dacht een seconde na.'Voor de zekerheid. Ik weet niet wat we allemaal kunnen verwachten.' Gelijk dook hij de kast in en begon kleding de koffer in te mikken. 'Schiet op, Anna,'riep hij vanuit de kast.'We mogen onze buitenaardse vrienden niet laten wachten.' 'Is het niet verstandig er een nachtje over te slapen, Justin. Morgen komt mijn moeder, en..' 'Verdomme.'riep hij uit, trok zijn bovenlichaam terug uit de kast en sloeg zo hard op het nachtkastje dat de wekker er af viel. 'Doe nou eens een keer niet zo moeilijk en luister naar me.' Zijn ogen stonden dreigend in zijn magere gezicht.'Ze wachten niet, Anna. Als we te laat komen..' Hij maakte de zin niet af maar de dreigende toon in zijn stem deed haar het ergste vermoeden. Hij bracht zijn gezicht vlak voor dat van haar en ze voelde zijn speeksel op haar gezicht toen hij siste.'Ik denk niet dat ik je dat kan vergeven, Anna, als we door jou te laat komen.' Uit de kinderkamer hoorde ze Ina schreeuwen, hun baby van zes maanden. Ze wist dat Ina helemaal van slag was als ze midden in de nacht wakker werd. Had ze het eindelijk voor elkaar dat ze de hele nacht doorsliep, kreeg je dit weer. Timothy, hun zoontje van zeven zat in zijn pyjama op bed en keek haar met grote ogen aan.'Wat heeft papa?' Justin verscheen lachend in de deuropening en zwaaide met de koffer.'Pak je spullen in,Timothy. We gaan weg, ver weg. Waar niemand ons meer kan vinden,' Hij legde een afschuwelijke zekerheid in zijn stem. Anna legde haar hand op de smalle schouder van Timothy en kneep er even geruststellend in. 'Pak maar wat spullen in je koffertje, lieverd. Papa wil niet te lang wachten.' Ze zag dat de tranen bij hem op het punt stonden door te breken. Justin duwde haar opzij en trok de kast van Timothy open.'Ga jij maar naar Ina,'schreeuwde hij.'Ik help Tim wel even.' Anna haastte zich naar Ina en drukte het kleine spartelende bundeltje tegen zich aan. Ze rook dat ze had gepoept maar ze was bang dat Justin haar geen tijd zou geven haar te verschonen. Snel legde ze Ina in haar kruip pakje en trok haar een dikke jas aan. Het kon behoorlijk koud worden. Tot slot deed ze haar een muts op en een das om. Opeens realiseerde ze zich dat ze zelf nog in haar nachthemd rond liep. Justin en Timothy stommelden langs haar heen op weg naar de deur. ' Lieverd, 'vroeg ze voorzichtig.'Kan ik nog even wat kleren aan doen.' Met een van woede vertrokken gezicht was hij bij haar en sleurde haar mee aan haar nachthemd.'Vergeet het maar,lieverd. Daar hebben we nu geen tijd meer voor. En nu opschieten, anders bij God, doe ik je iets aan.' Justin sprong achter het stuur en trok het portier met een klap dicht. Hij startte de motor, keek over zijn schouder en reed met gierende banden achteruit. De auto bonkte over de stoeprand en vervolgde toen slingerend zijn weg. 'Oppassen lieverd,'merkte Anna droog op.'Anders verongelukken we voordat ze ons komen ophalen.' 'Doe maar grappig,'antwoordde Justin, over het stuur gebogen. 'Waar gaan we naar toe, papa,'vroeg Timothy, vanaf de achterbank. Hij zat in elkaar gedoken met de kraag van zijn jas omhoog.' Ik heb de locatie in mijn hoofd. Het is ongeveer tien minuten rijden.' Anna had de verwarming in de auto op maximum gezet en rilde nog van de kou in haar nachthemd. 'Het was wel fijn geweest als ik nog wat kleren aan had kunnen trekken.' Justin reageerde er niet op. Hij kon flink doorrijden omdat er midden in de nacht weinig verkeer was. Tien minuten later stopte hij bij een weiland en parkeerde de auto in de berm. 'Hier is het,'fluisterde hij. Zijn stem trilde van ontzag. 'Ik laat de koplampen aan, dan kunnen ze ons zien.' Langs het weiland liep een hek van prikkeldraad. Justin klom er overheen en nam toen Ina en Timothy van haar over. Anna bleef met haar nachthemd haken achter het prikkeldraad en zag tot haar afschuw dat ze een flinke scheur er in had. Met Justin voorop liepen ze naar het midden van het weiland waar hij bleef staan en de koffers en tassen neerzette.'Ze komen ons zo ophalen. Ik heb net contact met ze gehad.' Anna rolde met haar ogen en zette haar handen in haar zij.'Justin, eerlijk..je sleept ons uit bed, een vies en zompig weiland in en nu .' Justin stak zijn hand op en keek op zijn horloge.' Stil, Anna. Het is nu kwart voor vier. Half vijf worden we opgehaald.' Met een diepe zucht zocht Anna een droog stukje op en ging daar zitten met Ina op haar schoot en Timothy naast haar. Ina was in een onrustige slaap gevallen en liet elke keer haar hoofdje opzij vallen. Anna nam haar in haar armen en liet het hoofdje tegen haar schouder rusten.' Mama. 'vroeg Timothy zacht.'Waarom zitten we hier eigenlijk?' 'Je vader denkt dat we zo worden opgestraald door buitenaardse wezens.' Timothy moest dit even tot zich laten doordringen.'Cool.' Justin stond in het weiland en begon te ijsberen en elke keer omhoog te kijken. Om de paar minuten keek hij op zijn horloge en schopte ongedurig een kluit aarde weg. 'Is het al half vijf, liefje.'vroeg Anna.'Ik heb het ijskoud.' 'Ze komen zo,' riep hij terug.'Ik weet het zeker.' Anna knikte en zakte langzaam weg in een toestand wat het tussen wakker zijn en slapen hield. In het oosten kwam langzaam de zon op en stijf kwam ze overeind. Timothy en Ina lagen op de grond in diepe slaap. Ze liep naar Justin die op de grond was gaan zitten en continu omhoog keek.'Sleutels,'zei ze.'We gaan weg. Het is mooi geweest.' Nors schudde hij zijn hoofd.' Nee, we blijven. Ze komen zo.' Toen ontplofte Anna. Met bliksemende ogen trok ze Justin aan zijn overhemd omhoog en gaf hem met haar vlakke hand een keiharde klap tegen zijn wang. Als een blok viel hij op de grond waar hij een ogenblik bleef liggen. Toen sprong hij vloekend overeind maar Anna was het nu zat.'Waag het niet me te slaan, Justin, want ik zweer het. Ik maak je helemaal kapot, klootzak.' Haar stem sneed door hem heen en angstig deed hij een stap achteruit.'Ik bedoelde het niet zo, lieverd,'jankte hij.'Je moet het begrijpen, ze komen..' 'Nog een woord over die ruimte wezens van je en ik schop je kop van je romp. Sleutels, en snel.' Met trillende vingers trok Justin de sleutels uit zijn zak en gaf ze een Anna. Ze draaide zich om met de laatste waardigheid die haar nog restte en liep naar Timothy en Ina. Ze tilde Ina op en schudde Timothy wakker.'We gaan, kinderen. Papa blijft nog even.' Met Ina tegen haar aangedrukt en Timothy slaapdronken aan een hand mee liepen ze naar de auto. 'Jullie begrijpen het niet,'schreeuwde Justin.'Ze komen zo. Echt waar.' Anna tilde eerst Timothy over het hek heen en gaf Ina aan hem over, voordat ze er zelf weer overheen stapte. Weer scheurde ze haar nachthemd en hartgrondig vloekend rukte ze zich los en liep enkel in hemd en onderbroek naar de auto. Tot haar opluchting startte de auto gelijk. Ze keek even op de achterbank en voelde haar hart bonzen toen ze Ina en Timothy zag zitten.'We gaan naar huis, lieverds.' In haar achteruit kijk spiegeltje zag ze Justin steeds kleiner worden. Opeens voelde ze de weg onder haar schudden en geschrokken trapte ze op de rem. Het hele weiland leek te schudden en baadde opeens in een lichtgevende gloed. Vanuit het niets verscheen opeens een blauwe straal en Anna verbeeldde zich dat ze Justin hoorde juichen. Net zo snel als het gekomen was kwam de aarde weer tot rust. Verstard keek Anna in het spiegeltje...langzaam opende ze het portier en liep terug naar het weiland. Boven de bomen kwam de zon op en in de verte hoorde ze het vroege verkeer op gang komen. Ze bleef staan bij het hek. Enkel een kleine schroeiplek op het weiland verraadde waar Justin had gestaan. Ze keek naar de lucht die langzaam openbrak. Het beloofde een mooie dag te worden...