#175 Tranen van geluk

Een ongekende kracht nam mijn lichaam over en voerde het mee. Harder dan ooit een mens had gelopen rende ik richting haar vesting. Alleen mijn tenen raakten de grond. Toch scheen mijn doel niet dichterbij te komen. Een ondoordringbare haag dwong mij naar opzij. Hoe hard ik ook liep, de haag groeide altijd sneller en belemmerde mij de doorgang. In het mulle duinzand liepen mijn voeten vast. Een verleidelijk gezang uit zee dwong mij naar de vloedlijn te strompelen. Een zilvergroen vrouwenlijf rees uit de golven op. Haar borsten dansten op de kruin van de branding. Mijn gewichtloos lichaam werd de diepte ingetrokken. Lippen drukten een zilte kus op mijn mond. Bij eb lag mijn lichaam met het hoofd in een plas van tranen. Vleugels groeiden aan mijn schouders, als een zwaan vloog ik in steeds grotere cirkels omhoog, over de haag, over het ondoordringbare bos van doornstruiken. Ik landde in de slotgracht, zwom naar de toegangsbrug, schudde de vleugels af en beklom de toren waar in de eenzame torenkamer mijn prinses smachtte naar mijn komst. Ik huilde tranen van geluk bij de ontdekking dat zij vredig naast mij lag.