# 175 - Zout op mijn huid

Hij stond in Scheveningen, mijn visserman, aan de haven. Zijn kop ruw verweerd, in bespatte laarzen, de ogen donker peilend. ‘Ga met me mee,’ had ik gezegd. Ik wist niet of hij mijn taal sprak, het deed er niet toe, zijn zilte geur was mij voldoende. Bij de deuropening kleedde hij zich uit, ik glipte weg en kwam terug. Op mijn bed lag gestaalde mannelijkheid. ‘Leen me je navel, wil je?’ Het suizende zout glinsterde, vulde de holte die overvloeide en langs zijn matte huid gleed. In zijn schaamstreek vormden zich kristallen. Mijn vingers pelden een eitje dat ik doopte en naar zijn mond bracht. ‘Niet gulzig zijn,’ fluisterde ik. Eigeel druppelde waarmee ik zijn lippen bestreek. Ik strekte me naast hem uit. Door de satijnen gordijnen viel diffuus licht. Stofdeeltjes dwarrelden en mijn voeten verkenden de zijne; tenen speelden, roetsjten. Handen hongerden, vingers verschoven en het laken glansde op. Een aanzwellend geluid liet zich horen waarover de gordijnen fluisterden.