Diverse Verzen

1. DE DRAGERS PASEN 2006 – 2007 Ten slotte stonden ze een beetje achteraf en lieten weeklacht over aan de vrouwen. Zij verkozen wat te roken onder ’t rouwen, nog nahijgend van hun gang naar ’t graf, waarheen zij hem eigenhandig wilden sjouwen. Pas op je rug – was de in snik gesmoorde grap, toen zij hem gezessen met loden stap voor stap schoorvoetend aan de stilte toevertrouwden. Zij hadden jaren met elkaar gedoold, gedold, nu eens manmoedig hun midlifekruis gedragen, dan weer vol doodsverachting ermee rondgesold. Het liefst waren zij nu naar hun kroeg gehold, waar hij ten derden dage niet op zou komen dagen, omdat deze steen nooit meer wordt weggerold. 2. IN PETTO Gepensioneerd docent – hij kuiert door de stad en ontmoet zo nog wel eens enkele oud-pupillen, zij groeten hem verrast en schetsen hem welwillend hoe zij na hun eindexamen vol goede moed het pad begonnen waren af te leggen, dat door de grillen geplaveid is die het lot nog voor hen in petto had: kinderen en carrière, fortuin en dood – alles wat hem plotseling diep onder zijn huid laat rillen. Hij zag zich staan voor het bord in het lokaal, met een hoofd vol idealen, kennis en verhalen, belerend, onderhoudend en beoordelend in cijfers. Dat hij destijds niets had bevroed van wat hun allemaal te wachten stond, voelde hij nu als een vorm van falen, maar wat moet je met oude talen of gestorven schrijvers? 3. KANSSPEL Holland Casino Scheveningen, woensdagavond 13 december 2006. Langs blackjacktafels liep ik op jou te azen, in een wereld die ver van de onze was. Het licht regende in scherven spiegelglas op onze paraplu van eensgezind verbazen. Op slappe koorden tussen kans en kas balanceerden de spelers in extase. De tochtige parkeergarage was een oase. Alleen de uitrijkaart kwam ons van pas. Vanavond speelde ik dat ik ging spelen, soigneerde me en mengde me met velen. Ik zag je, zoals ik je ooit vond en dronk de glimlach van je mond. Leven geleden deed ik het hoogste bod: voortaan te mogen delen in jouw lot. 4. HET VERRE VELD Bij honkbal moest hij leren scoren en competitief omgaan met tegenstand en functioneren binnen groepsverband – de stimulans van ergens bij te horen. Het 'verre veld' was verreweg het beste, want daar floten geen commando’s om zijn oren. Hij stond er met zijn handschoen zielsverloren, maar zat niet bij de losers langs de kant. Tijdens de wedstrijd is hij weggegaan, uit onbeheerst verlangen te verdwijnen. Teamspirit stemt melancholiek. Ver bij de sportvelden vandaan klonk op het zondoordrenkt Noordeinde uit een platenzaak altijd pianomuziek.