daarom vergeef ik je...# opdracht 174

Ik was vlak achter hem toen hij de metro uitstapte en haastig de trap opliep, het station uit. Het was niet druk dus ik was niet bang hem kwijt te raken. De duisternis viel vroeg in vandaag. Kwam door de dikke bewolking die al de hele dag dreigend boven de stad hing. Hij liep de drukke winkelstraat in. Ik ging iets sneller lopen maar zorgde er wel voor dat er elke keer drie of vier mensen tussen ons waren. Dit was de tweede keer dat ik hem achtervolgde en als ik me goed herinnerde kwamen we zo meteen in een rustige straat. Daar moest het gebeuren. Ik voelde het geruststellende gewicht van het pistool met demper in mijn zak. Uiteindelijk waren wij de enige twee voetgangers, die vanuit de drukke winkelstraat overstaken naar de rustige buurt waar hij woonde. Ik liep nu sneller en hij hoorde me. Hij bleef staan en draaide zich langzaam om. Ik stond ook stil, trok het pistool uit mijn zak en richtte op hem. Hij slikte en ik las de doodsangst in zijn ogen. 'Je vrouw waarschuwde me al dat je zou komen,'zei hij snel. Hij ademde zwaar door zijn neus. 'Je bent met haar naar bed geweest,'zei ik toonloos.'Je hebt alles met haar gedaan wat er in je opkwam. Anderhalf uur lang.' Hij begon te snikken en het snot liep zijn neus uit. Toen viel hij op zijn knieën en keek me smekend aan. 'Ik vergeef je,'zei ik, en liet mijn arm zakken.'Je moet iets weten. Ik ben ziek en daardoor impotent. Je hebt haar een fantastische avond gegeven. Ze voelde zich weer vrouw. Daarom vergeef ik je...' Langzaam registreerden zijn hersens wat ik had gezegd en toen keek hij me aan alsof ik niet goed wijs was. Zijn mond viel open. 'Maak nu dat je wegkomt,'zei ik. En om mijn woorden te onderstrepen schoot ik één keer in de lucht. Hij draaide zich om en struikelend over zijn eigen voeten rende hij weg. Ik draaide me fluitend om op weg naar huis. Vervuld van mijn eigen kerstgedachten.