#174 Vergeving

Het moet 'Willem' zijn, niet 'de eigenaar van Janus.' 'U hebt niets gedaan' is eigenlijk los veel sterker dan mét de reactie van moeder. Eigenlijk denk ik zelfs dat dat de laatste zin zou moeten zijn. Dan maar geen vergeving. Goed hoor. Je zet een mooie ongemakkelijke toon neer.

Graag uitleg Waarom MOET het Willem zijn de eigenaar van Janus is als grapje bedoeld, vind je dat ongepast in het zinsverband ofwat U hebt niets gedaan laatste zin sterkste mee eens met de toevoeging De onterving enz wilde ik aangeven dat de vergeving een bonus kan inhouden, overbodig?

Sluipend komt het monster in het verhaal binnen, waarbij je met details een beeld schept en gaandeweg lezersvragen beantwoordt. Dat is een beproefde manier om spanning op te wekken. Goed gedaan.

was een goede oefening bedankt voor het compliment en het benoemen van de formule ik heb een bundel expliciete verhalen uitgegeven waarin voornamelijk met een rode draad, herkenbare en verrassende situaties werd gewerkt, met deze formule werk ik wel in korte verhalen, in een roman met langere spanningsbogen vind ik het nog een uitdaging, enerzijds moeten de korte scenes daarin kop en staart hebben, anderzijds moeten de broodkruimels naar het geheim worden uitgestrooid wat vind je van terugkerende vragen in de categorie wie is mijn vader? vanuit deze vraag heb ik Vergeving geschreven

Als je dat als een rode draad gebruikt is dat krachtig, omdat iedereen eraan relateren kan. Je kunt nog zolang iemand kennen, er blijven mysteries. Over één persoon kun je oneindig veel zeggen.

Duidelijk verhaal. Ik vind het ook sterker als je stopt na: 'U hebt niets gedaan.' Een moeder die het weet en niet voor haar kinderen opkomt en haar man zijn gang laat gaan is net zo slecht.

ik snap dat het als kort verhaal een sterker einde is als mens wil ik een goed einde in een boek zou ik het in elk geval verder willen uitwerken ik kan die dochter en moeder niet in de steek laten hoe herstel je een relatie die zo kapot is, dat is toch iets waar de lezer meer over wil weten

eens met suggestie te stoppen na 'u hebt niets gedaan' vind de 'eigenaar van Janus' wel passend duidelijk, goed opgebouwd verhaal

ik snap dat het als kort verhaal een sterker einde is als mens wil ik een goed einde in een boek zou ik het in elk geval verder willen uitwerken ik kan die dochter en moeder niet in de steek laten hoe herstel je een relatie die zo kapot is, dat is toch iets waar de lezer meer over wil weten

Als lezer hoef ik niet persé een goed einde, PeterFD. Ik wil graag iets houden om zelf in te vullen. Nu voel ik dat de schrijver het voor mij afrond. Een beetje als: 'en toen kwam er een olifant met een lange snuit en die blies het verhaaltje uit.' Snap je wat ik bedoel? Je kunt natuurlijk altijd een vervolg schrijven en dan bekijken of het voor de lezer interessant is om dat vervolg te lezen (of het voor jezelf houden, dat kan ook ;) ) Maar dan worden het twee korte verhalen, die apart van elkaar gelezen kunnen worden en/of als een geheel. Ik zou in elk geval niet een enkele afsluitende zin gebruiken ter afronding, zoals nu gedaan is. Een ander ding. Het kan zijn dat het verhaal gebaseerd is op de realiteit maar misbruik vindt doorgaans in het geniep plaats waardoor het zo goed gedijt. Om die reden vind ik het persoonlijk iets lastiger om te geloven, maar het kan natuurlijk wel. Ik denk dat je hier (met dit onderwerp bedoel ik) beter mee uit de voeten kunt in een langer verhaal. Je schrijven intrigeert wel. Ik ben benieuwd wat er allemaal nog volgt hier op SOL. :)

De eigenaar van Janus was me gelijk duidelijk maar omdat het op dat moment richting misbruik gaat vind ik het niet grappig en blijf ik hangen in het nare gevoel van wat er gaat komen. “U hebt niets gedaan.” vind ik de sterkste zin van het verhaal. De laatste zin, om alles goed te maken, hoeft van mij ook niet. Misschien had je er nog van kunnen maken dat zij met haar kindje voor de deur staat en iets zegt om aan te geven dat ze haar een oma gunt. Benieuwd naar je volgende verhalen.

Het is waar gebeurd, ook dat de vader er over pochte. De moeder heeft het aan mij opgebiecht nadat hij was overleden. Ik probeer een beetje te steunen als mensen alleen komen te staan. Vaak hoor ik dan - ongedwongen - de mooiste verhalen. Dit verhaal was dus minder mooi, maar wel dankbaar om met jullie te delen. Over Janus twee dingen. Ik zoek naar woordgrapjes. In dit geval vond ik Janus speels en netjes en toch duidelijk. Een grover woord was onnodig. Ik vind de eigenaar van Janus functioneel, als het een moord was geweest zou je de eigenaar van het mes hebben gelezen. Als ik een opvallend woord lees vind ik het prettig om dat woord nog een keer tegen te komen, Het stukje tussen de twee Janussen krijgt als het ware een strikje om, een verhaaltje in een verhaal. Onnodig te zeggen dat Janus van een neutraal persoon (Willem) een dader maakt. Allen bedankt voor jullie betrokken reacties. Voelt goed dat jullie mij volgen.

Beste Peter, Het is inmiddels een 'dingetje' geworden (over woordspelingen gesproken), maar waarom ik vind dat het Willem MOET zijn in dit stukje, is omdat Willem al als 'Willem' geïntroduceerd is. Als je dat gedaan hebt, kun je hem niet later neerzetten als 'de eigenaar van Janus'. Dat zou alleen maar passend zijn als hij tot dusver nog naamloos gebleven was. Hetzelfde geldt voor je voorbeeld van de eigenaar van het mes. Nogmaals, dit is een ontzettend lastig, beladen onderwerp en je hebt dat heel goed neergezet qua toon en de manier waarop je, zoals mevrouw Schmidt aangeeft, 'het monster erin laat sluipen'. Dat is het voornaamste. De rest is bijzaak.

U heeft niets gedaan. Mooie afsluiter van een monsterlijk verhaal. Ook de drinkebroers zouden tot die categorie kunnen behoren.

Hierbij een mogelijk vervolg, zoals je in een boek nu eenmaal verder moet: Vergeving2 Moeder kijkt naar de twee halsbandparkieten die in de struik voor haar keukenraam een oud merelnest tot fundering voor hun kraamkamer hebben verklaard. Beide echtelieden vertonen een ongeëvenaarde nesteldrang en Moeder voelt haar lang geleden opgedroogde voortplantingsdrift opbloeien. Een baby met blauwe muisjes en een tweede met roze op de beschuit. De halsbandparkieten brengen in amper twee maanden haar moederschap van twintig jaar in herinnering. De zoon. Het ravotten, vissen, motorrijden. Haar meisie. Vlechtjes met een elastiekje. Het huishouden. Haar werkhuizen. Het grote zwijgen. Haar nachtelijk verdwijnen. Zijn bittere einde. Haar eenmalige terugkeer. “Ik vergeef hem… en u ook.” “Ik kon niks doen tegen je vader, kind.” “Dat weet ik toch, ma. Maar hier wil ik niet meer zijn.” De groene vogels met hun felrode snavels en lange staarten zijn teruggekeerd. Zij repareren het nest. Moeder huilt van blijdschap en verdriet. Waar haar dochter woont weet zij niet. Er staat een foto in de krant. Prutrace. Is zij het? Daar tussen de toeschouwers. Met een kind, een jongen? Moeder besluit daar haar boodschappen te gaan doen en langs de school te lopen. “Wat doet u hier, ma?” “Ik zag je in de krant.” “Ik dacht hier veilig te zijn.” “Ik heb een kleinigheidje voor je zoon. Hoe heet hij?” “Dacht u het zo goed te maken, dat hoeft niet. Ik wil dat u weggaat.” “Ik schaam mij diep dat ik het heb toegelaten. Mijn grote kleine droom is dat ik oma mag zijn. Sorry dat ik je heb opgespoord. Als je het echt niet wilt moet je het nu zeggen, dan ga ik.” De parkieten leggen hun eieren. Er wordt op de deur geklopt. Een keer, twee keer. Een jongetje houdt met twee handen een palmpaasstok voor zich uit waar hij bijna achter schuilgaat. “Dag andere oma.”