#174- Tuintje in mijn hart

#174- Tuintje in mijn hart Wandelend is ze teruggegaan naar dat verschrikkelijke moment van toen hij haar krenkte tot het bot, waar ze afdaalde in een moeras van verdriet. Niet-loslatende lelijke woorden waren in haar hart, ziel en lijf gaan wonen terwijl zijn stem zich in haar gehoor had genesteld. Dan ziet ze hem maanden later en ze drinken koffie samen, zij praat over niets en spreekt tegen hem, niet met, en zegt dat ze zijn jas mooi vindt. Dat de kleur hem goed staat. Hij praat over zichzelf. Geen woord over toen. Later spreekt ze hem weer. Alsof verloren maanden niet hebben bestaan spreken ze samen af en vertellen elkaar weer veel over niets. Ook niet over toen, wat er is gebeurd. Het had nooit mogen gebeuren, had ze een keer gezegd maar hij antwoordde niet. Ze houdt van hem, hij is haar kind, die volwassen man.Vergeven is als het doorspoelen van een toilet, de herinnering aan toen kan ze niet vergeten. Ze verruimt haar hart. Dat kan zij wel. Ze heeft begrip want waarom, denkt zij. Ooit hoorde ze een lelijk liedje over een tuintje in een hart. Ze heeft een nieuw zaadje geplant onlangs. Voor hem. In haar ruime hart.