#174 Vergeving

Ik lig naast je in bed, op mijn rug, met mijn ogen dicht, je ademhaling rustig en zwaar. Ergens klapt een portier dicht, start een motor. Als ik mijn ogen open zou doen, zou ik de koplampen over de gordijnen zien strijken. Ik houd ze dicht. Wat een tijd om op weg te gaan. Om weg te gaan. Er hoest een kind, er gaat er een naar de wc. Ik concentreer me op je ademhaling, maar krijg het er benauwd van. Je lijkt meer in dan uit te ademen. De eerste vogels laten zich horen, de verwarming slaat aan. Ik moet naar de wc, maar draai me op mijn zij. Schuif iets naar je toe. Voel de warmte van je lichaam voor de aanraking. Je slaat je arm om me heen, trekt me dicht tegen je aan, kust me. En ik weet al niet meer waarover ik zo boos was.