#174 - jeukende lijnen

Starend kijk ik naar het oude litteken op mijn hand. Mijn gedachten reiken echter veel verder dan die lichte nietszeggende lijn. Geregeld begint die rotlijn te jeuken als zot. Toch is er niets aan te zien. Het genezingsproces heeft zich immers al jaren geleden afgespeeld. Nu rest er enkel nog die herinnering aan toen. Met af en toe een plotse bewustwording van wat er gebeurde, alsof het gisteren was. Gisteren is een ander litteken, een nieuw litteken, één van de vele die enkel ik kan zien. Minieme kleine stipjes op mijn netvlies. Geen echte littekens, maar punten in mijn geest, mijn ziel, mijn zijn, mijn ik. Wonden zijn niet altijd lichamelijk. Elke wonde die gesloten wordt met een korst van vergeving. Elke korst die verdwenen is door de genezing. Blijvende littekens, als herinneringen aan de situatie. Stilletjes pink ik een traan weg. Vergeven is niet vergeten, hoeveel vergeving er intussen ook al gesmeerd mag zijn over al die woorden en daden. Blijven vergeven is niet goed, dat weet ik wel, en toch… Hij weet niet beter, is zichzelf en zal zich nooit aanpassen. Binnensmonds vloek ik weer, ze hebben me zo vaak gewaarschuwd. “Je kan hem niet veranderen,” zei iedereen. Hij is nooit veranderd, integendeel. Als er iemand veranderde was ik het, door telkens opnieuw te vergeven. Door mijn grenzen te verleggen, door mezelf weg te cijferen. Wie vergeeft, verandert.